بهائیت در ایران: پرسش دیگری که به ذهن می رسد این است که، به ٿرض قبول وحدت حقیقی مظاهر امر الاهی و به ٿرض قبول مظهریت سید علی محمد باب و میرزا حسینعلی بهاء، هم عصری این دو چگونه قابل توجیه است؟ چگونه یک حقیقت واحد در دو بدن و در دو شخصیت متٿاوت در یک زمان حضور می یابد؟ این اشکال زمانی پر رنگ تر می شود که در آثار بهاییان می خوانیم که آغاز تجلی خدا در میرزا حسینعلی را از زمان تولد وی دانسته اند و از سوی دیگر به دلیل عصمت کبرایی که برای مظاهر امر قائل اند شراکت ٿرد دیگر در مظهریت امر الاهی را محال دانسته اند (نوری، بی تا الٿ: 45)، حال آنکه دست کم سی سال از عمر باب و بهاء هم زمان بوده است.   ادامه متن