بهائیت در ایران : تهمت زدن به دیگران، یکی از شگردهای نخ نمای فرار از پاسخگویی و انکار است؛ و این رویه ای است که تشکیلات بهائیت سالهاست به کمک حامیان رسانه ای خود، و شبکه های معاند فارسی زبان دنبال می کند.
فرقه بهائیت، بعنوان ابزارضداجتماعی مهم و موثر کشورهای غربی، روند ایجاد فساد و تخلف در ایران را پیش می برد و ثروت و سرمایه ناشی از تخلف و انحصار را به جیب تشکیلات خود می ریزد.
در این میان، مشکلات متعدد، کمبودها و تحریم های حقوق بشری است که نصیب مردم ایران می شود؛ و عده ای نیز سنگ اعضای این سازمان سیاسی ضدایرانی را به سینه می زنند.
این است که باید گفت ایران بدون نفرت یعنی ایران بدون بهائیت
زرین تاج قزوینی (فاطمه یا ام السلمه) مشهور به طاهره قُرهالعَین یا طاهره بَرَغانی (زاده 1228 قمری برابر با 1823 میلادی در قزوین - درگذشته 1268 قمری برابر با 1850 میلادی).
شوقي افندي ملقب به شوقي رباني (1314-1377/1336ش) فرزند ارشد دختر عبدالبهاء بود که بنا به وصيت وي، در رساله اي موسوم به الواح و وصايا به جانشيني وي منصوب شده بود.
علی محمد باب شیرازی، موسس بابیت است. او شاگرد سید کاظم رشتی بود که با بهره گیری از افکار شیخیه، ادعای بابیت، امامت، خدایی و … کرد و در آخر توبه نامه نوشت و خود را هیچ دانست.
سيد كاظم رشتي بن سيد قاسم بن سيدحبيب از سادات حسيني مدينه ، زبده ترين شاگرد شيخ احمد احسائي بود که پس از مرگ شيخ رهبري شيخيه را برعهده گرفت.
عباس افندي (1260-1340) ملقب به عبدالبهاء، پسر ارشد ميرزا حسينعلي است و نزد بهائيان جانشين وي محسوب مي گردد.
فارسی
English (UK) 
