شوقی افندی در یکی از آثار خود، سومین مرحله‌ی پیشرفت بهائیت را با به رسمیت شناخته شدن بهائیت در جهان و تأسیس حکومت و سلطنت (الهی) بهائی پیش‌بینی می‌کند.(توقیعات مبارکه خطاب به احبّای شرق، صص 501-503) از این‌رو در ادامه لازم می‌دانیم توجه شما را به دو نکته جلب نماییم.
اول: فرقه‌ی بهائیت از ابتدای تشکیل حکومت جمهوری اسلامی ایران، مخالفت خود را در خفا و علناً با آن اعلام داشته است.(شبکه‌ی آیین بهائی) چرا که اساساً بهائیت، خود را مخالف جدی حکومت دینی معرفی می‌کند. با این حال چگونه ممکن است بهائیت از یک‌سو مخالف حکومت دینی باشد و از سویی دیگر، آرزوی تشکیل سلطنت بهائی را در سر بپروراند!(مجله‌ی اخبار امری، ش 3، ص 14)
دوم: هرچند که پیشوای سوم بهائیان نیز آرزوی تشکیل سلطنت بهائی را به گور برد؛ اما آیا اساساً چنین آرزویی با اصل «عدم مداخله در سیاست» بهائیت سازگاری دارد؟!(اقدس، ص 27)
اما این رفتار تشکیلات بهائی، بیشتر شبیه به این ضرب المثل ماند که: «گربه دستش به گوشت نرسید و گفت، پیف پیف بو می‌دهد»!؟

پی‌نوشت:
ر.ک: شوقی افندی، توقیعات مبارکه خطاب به احبّای شرق، لانگنهاین آلمان: لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری به لسان فارسی و عربی، 1992 م.
به عنوان نمونه: شبکه‌ی آیین بهایی، نام برنامه: حقوق اقلّیت‌ها، کارشناسان: بیژن معصومیان، مرجان گرین‌بلت.
مجله‌ی اخبار امری، ارگان رسمی بهائیان ایران، 1332 ش.
حسینعلی‌نوری، اقدس، بمبئی: چاپ ناصری، 1314 ق.