یکی از مهم‌ترین راهکارهای موفقیت و پیشرفت هر اجتماعی، وحدت است. از این‌رو همبستگی جمعی، کلیدواژه‌ای است که دین مبین اسلام بسیار بر آن تأکید دارد. لذا هر امری که سبب همبستگی میان اُمت اسلام گردد، بر آن تأکید شده و بر به جا آوردن آن، ثواب و پاداشی بزرگ مترتب شده است.
در این راستا، یکی از اموری که موجب گسترش وحدت و همدلی میان مسلمانان می‌گردد، نماز جماعت است. نمازی که دارای فوایدی نظیر وقت شناسی، نظم، پیدایش روحیه‌ی برادری، از بین رفتن کدورت‌ها و... می‌باشد. از این‌رو نماز جماعت تا جایی اهمیّت می‌یابد که حتی در هنگام جنگ و جهاد نیز به آن توصیه شده و خدای متعال، روش ادای آن در حین جنگ را به پیامبر خود آزموده است.[1] همچنین پیامبر اسلام برای نشان دادن اهمیت نماز جماعت، به نابینایی فرمودند: «بین منزل خود و مسجد طنابی نصب کن و با گرفتن آن ریسمان خود را به مسجد برسان و از فضیلت جماعت محروم نشو».[2]
این در حالیست که پیشوایان بهائیت که خود را نیز منادی وحدت عالم انسانی می‌پنداشتند [3]، با این حکم وحدت آفرین میان مسلمانان مخالفت کرده و به مقابله با آن پرداخته‌اند؛ همچنان که مدعی پیامبری این فرقه گفته است: «کُتبَ عَلیکُم الصَلوة فُرادی قَد رُفعَ حُکم الجَماعَه [4]؛ بر شما واجب است که نماز را به صورت فُرادی بخوانید و حکم نماز جماعت برداشته شده است».
آری؛ سرکردگان بهائیت که در حقیقت با هدف زدودن وحدت از جامعه‌ی اسلامی و ایجاد چنددستگی بر سر کار آمدند، به مقابله‌ی جدی با مظاهر وحدت جامعه‌ی اسلامی پرداخته‌اند. از این‌رو با انکار تمام فواید نماز جماعت، علّت مقابله‌ی خود با آن را ریایی بودن آن معرفی کرده‌اند! و حال آن‌که اگر چنین است، پس حضور مستمر پیشوایان بهائی (تا به هنگام مرگ) در نماز جماعت مسلمین، چه توجیهی خواهد داشت؟![5]

پی‌نوشت:
[1]. «وَإِذَا كُنْتَ فِيهِمْ فَأَقَمْتَ لَهُمُ الصَّلَاةَ فَلْتَقُمْ طَائِفَةٌ مِنْهُمْ مَعَكَ وَلْيَأْخُذُوا أَسْلِحَتَهُمْ فَإِذَا سَجَدُوا... [نساء/102]؛ و هنگامی که در میان آن‌ها باشی، و (در میدان جنگ) برای آن‌ها نماز را برپا کنی، باید دسته‌ای از آن‌ها با تو (به نماز) برخیزند، و سلاح‌هایشان را با خود برگیرند؛ و هنگامی که سجده کردند (و نماز را به پایان رساندند)، باید به پشتِ سرِ شما (به میدان نبرد) بروند، و آن دسته دیگر که نماز نخوانده‌اند (و مشغول پیکار بوده‌اند)، بیایند و با تو نماز بخوانند؛ آن‌ها باید وسایل دفاعی و سلاح‌هایشان (را در حال نماز) با خود حمل کنند؛ (زیرا) کافران آرزو دارند که شما از سلاح‌ها و متاع‌های خود غافل شوید و یک‌باره به شما هجوم آورند. و اگر از باران ناراحتید، و یا بیمار (و مجروح) هستید، مانعی ندارد که سلاح‌های خود را بر زمین بگذارید؛ ولی وسایل دفاعی (مانند زره و خود را) با خود بردارید خداوند، عذاب خوارکننده‌ای برای کافران فراهم ساخته است».
[2]. شیخ حرّ عاملی، وسائل الشیعه، قم: مؤسسه‌ی آل البیت، 1409/1414 ق، ج 8، ص 293، ح 9.
[3]. ر.ک: عباس افندی، مکاتیب، مصر: به همّت فرج‌الله زکی الکردی، چاپ اول، 1921 م، ج 3، ص 67.
[4]. حسینعلی نوری، اقدس، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 12.
[5]. ر.ک: جی. ای اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، منشورات دارالنشر البهائیه فی البرازیل: ترجمه: ع. بشیر اللهی، ه. رحیمی، ف. سلیمانی، 1988 م، ص 78.