فرقه‌ی شیخیه یکی از فرقه‌های انحرافی است که در دو قرن اخیر شکل گرفته است. تناقض‌گویی مشایخ شیخیه از شاخصه‌های این فرقه می‌باشد. یکی از این تناقضات در خصوص نسبت میان رکن رابع و ناطق واحد است. علمای شیخیه در جایی به گونه‌ای سخن می‌گویند که برداشت می‌شود رکن رابع نسبت به ناطق واحد عمومیت دارد و در جایی به گونه‌ای سخن می‌گویند که برداشت می‌شود بین آن‌ها نسبت تساوی برقرار است. به عنوان نمونه ایشان ناطق واحد را فرع آموزه‌ی رکن رابع می‌دانند [1] و یا در تعریف رکن رابع، آن را شامل تمامی علمای شیعه می‌دانند [2] از این عبارات برداشت می‌شود که رکن رابع عمومیت دارد؛ چرا که ناطق واحد همان‌گونه که از اسم آن معلوم است، تنها بر یک نفر اطلاق می‌شود و در هر عصر تنها یک نفر می‌تواند ناطق باشد و ناطق باید واحد باشد. همین علمای شیخیه در جای دیگر به گونه‌ای سخن می‌گویند که برداشت می‌شود بین آن دو نسبت تساوی برقرار است. ابراهیمی می‌نویسد: «اين‌كه به ما نسبت مي‌دهند كه شيخيه، عالم خود را در هر زمان، ركن رابع مي‌دانند، به همين معني كه ذكر شد، صحيح است و اعتقاد ما است.» [3] از این عبارت برداشت می‌شود که رکن رابع در هر عصر تنها یک نفر می‌باشد و این شخص همان ناطق واحد است.
این تناقض‌گویی علمای شیخیه بدین جهت است که مکتب شیخیه بر اساس یکسری بدعت‌ها و مبانی باطل شکل گرفته است و هر چند قالبی به ظاهر دینی دارد، اما انحرافات در آن معلوم و نمایان است. 

پی‌نوشت:
[1]. ابوالقاسم ابراهیمی، فهرست، نسخه‌ی الکترونیکی، ج 1، ص 80.
[2]. همان، ص 102.
[3]. همان، ص 83.