علمای شیعه در خصوص کیفیت و نحوه‌ی غیبت امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) با هم اختلاف کرده‌اند. برخی بر این باورند که مراد از غیبت حضرت (عج) این است که جسم مبارک ایشان دیده نمی‌شود و عده‌ای بر این اعتقادند که مراد از غیبت ایشان آن است که جسم مبارک ایشان دیده می‌شود، ولی کسی حضرت (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) را نمی‌شناسد. هر کدام از قائلین به این دو قول به روایاتی استناد کرده‌اند. [1] علمای شیخیه بر خلاف ادعاهایشان که می‌گویند: ما بدون دلیل سخن نمی‌گوئیم و هر چه می‌گوئیم از اهل بیت (علیهم السلام) است، نظریه‌ی جدیدی را ابداع کرده‌اند که به زعم خودشان، مشکل غیبت حضرت (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) را حل کرده است. [2]
فرقه‌ی شیخیه برای تشریح نظریه‌ی خویش، جسم را به سه قسم «دنیوی، هُوَرقلیایی و اُخروی» تقسیم کرده است و ویژگی‌های هر جسم را بیان کرده است. مراد ایشان از جسم هورقلیایی، جسمی است که یک مرحله بالاتر از جسم دنیوی است و دارای دوام و ثبات بیشتری است. این جسم بسیار لطیف و از گزند جمیع عوامل این عالم در امان است. [3] آن‌گاه معتقد شده است که امام عصر (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) دارای جسم هورقلیایی است و در عالم هورقلیا به سر می‌برد. باید گفت: این نظریه نه تنها مشکل غیبت حضرت (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) را حل نکرده است، بلکه مخالفت علمای شیعه را هم به دنبال داشته است.

پی‌نوشت:
[1]. شهید سید محمد صدر، تاریخ الغیبة الکبری، بیروت: دارالتعارف للمطبوعات، 1395 قمری، ص 31 به بعد.
[2]. سید احمد پور موسویان، کاوشی در کیفیت غیبت امام عصر (عجّل الله تعالی فرجه الشریف)، بی‌جا، بی‌نا، چاپ سوم، مهر 1384 ش، مدرسین حسینیه‌ی باقری مشهد، ص 13.
[3].همان، ص 14-18.