در قسمتی از پیام کانال وابسته به تشکیلات بهائیت، به مناسبت فرارسیدن ایام "رضوان" که حسینعلی نوری در آن ادعای برگزیده شدن خود از جانب خدای تعالی را مطرح نمود، آمده است: «در جهانی که در سال‌های آغازین هزاره‌ی سومش، هنوز سایه‌ی شوم نفرت و جنگ، جهانیان را احاطه کرده، یک بار دیگر، عید اعظم رضوان، سلطان اعیاد بهائیان جهان، فرا رسیده است. حضرت بهاءالله یک قرن و نیم پیش در چنین ایّامی، حکم جنگ و جهاد و تنجیس این و آن را نسخ فرمود و حکم محکم صلح و وحدت عالم انسان را تشریع فرمود».(1)
اما به راستی چگونه می‌توان این مدعی پیامبری را حامل پیام صلح و وحدت دانست با آن‌که بر خلاف این ادعا، وی با "مشرک" خواندن تمام مخالفینش (2)، حکم به برخورد خشن با ایشان داده است؛ همچنان که گفته است: «أنتُم یا أحِباءالله کُونُوا سحاب الفَضل لِمَن آمَنَ بِاللهِ و آیاتِه و عَذابُ المَحتُوم لِمَن کَفَرَ بِالله و أمرِه؛ ای بهائیان! بر مؤمنین به خدا (: بهائیت) و آیاتش، اَبر رحمت و بر منکرین و مخالفین، عذاب حتمی باشید».(3)
آری؛ چگونه می‌توان حسینعلی نوری را پیام‌آور صلح و یگانگی بشر دانست در حالی که به اعتراف او، آمدنش نفرتی بی‌سابقه در دنیا پدید آورد؛ همچنان می‌خوانیم: «اگرچه در این ایّام رائحه‌ی حسدی وزیده که قسم به مربّی وجود از غیب و شهود که از اوّل بنای وجود عالم با این‌که آن را اوّلی نه تا حال چنین غل و حسد و بغضائی ظاهر نشده و نخواهد شد».[4]

پی‌نوشت:
1- به نقل کانال تلگرامی وابسته به تشکیلات بهائیت.
2- ر.ک: فاضل مازندرانی، اسرار الآثار، بی‌جا: بی‌نا، بی‌تا، ج 4، ص 196.
3- حسینعلی نوری، مجموعه الواح مبارکه، لانگنهاین آلمان: لجنه نشر آثار امری به لسان فارسی و عربی، چ 1، 137 بدیع، ص 216.
4- حسینعلی نوری، ایقان، هوفمایم آلمان: لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری به زبان فارسی و عربی، 1998 م، ص 165.