یکگی از این دست اقدامات که بعد از 24 سال از اعلام رکنیت جناب علی محمد باب و دستگیری و اعدام او و اختلافات بر روی جانشینی او یکی از پیروان علی محمد باب بنام سیداسماعیل زواره، در سال 1284 هجری پس از پی بردن به باطن پلید بهائیت، در مسیر کاظمین برای توبه و برائت از بهائیت، توسط بهائیان به قتل رسید. اما به راستی که چگونه می‌توان بهائیت را حامل پیام صلح و نزاع‌ستیزی دانست در حالی که گویا چنین سخنانی نزد آنان، تنها بر روی کاغذ از اعتبار برخوردار است.

ادوارد براون (نویسنده‌ی کتاب نقطة الکاف)، علت قتل او را برائت از بهائیت دانسته است. چرا که او، چندین بار شاهد اعمال نامشروع پیروان بهائیت بوده و قصد داشت برای توبه و برائت از بهائیت، به کاظمین برود.(1)
قتل، تهدید، خشونت و آزار بهائیانِ تائبِ بازگشته از بهائیت، که در کتاب‌های برگشتگانِ از این فرقه، مذکور است، در تضاد با آموزه‌ی صلح‌طلبی و نزاع ستیزی بهائیت است؛ همچنان که احمد یزدانی به نقل از عبدالبهاء می‌نویسد: «ای احبّای الهی الحمدلله امر الهی در دوره‌ی بهائی روحانیت محضه است؛ تعلق به عالم جسمانی ندارد، نه جنگ و جدال است نه ننگ و وبال، نه نزاع با اُمم است و نه پرخاش با قبائل... تا ممکن (است بر) سر ماری مکوبید تا چه رسد به مردمان».(2)
به راستی که چگونه می‌توان بهائیت را حامل پیام صلح و نزاع‌ستیزی دانست در حالی که گویا چنین سخنانی، تنها بر روی کاغذ از اعتبار برخوردارند و در عمل، بهائیان همواره خلاف آن عمل کردند. بعبارت دیگر ترور در اندیشه بهائیت ابزاری است برای حذف مخالفان ، که البته زمانی این ابزار به جنگ تمام عیار با حکومت منجر گردید . آنجا که بهائیان در قلعه طبرسی یا زنجان یا نیریز به مقابله با قوای حکومتی پرداختنند یا آنچه در جریان سازماندهی کمیته مجازات پیش آمد که به ترور شخصیتها و مقامات مخالف امر باب پرداختنند . البته باید به جرات  گفت که اولین اقدام تروریستی در ایران  توسط طاهره قره العین در قزوین با هدف حذف یکی از علمای تکفیر کننده علی محمد انجام گرفت . بهر حال به گواه تاریخ جریان ضاله بهائیت هر زمان لازم دانسته از ابزار ترور برای اهداف خود بهره جسته است .

پی‌نوشت:
1-ادوارد براون، مقدمه نقطة الکاف، ص 85؛ به نقل از: عبدالحسین آیتی، کشف الحیل (3 جلدی)، تهران: بی‌نا، 1340 ش، ج 3، ص 127.
2-احمد یزدانی، نظری اجمالی در دیانت بهائی، طهران: لجنه‌ی ملّی نشریات امری، 1328 ش، صص 52-51.