میرزا بهاء و نادرستی او

جناب میرزا بهاء برای آنکه خود را تایید کند و اسلام را موید خود قرار دهد، در تمام احادیث و روایاتی که در کتاب ایقان نقل می کند تقلب و تصرف نموده است، یا از اول حدیث که بر خلاف منظور او بوده است حذف نموده و یا از آخر حدیث و یا جمله و یا کلمه ی را که مخالف مدعای او است تبدیل به کلمه ی دیگر نموده است.

جناب میرزا دراین راه قدم بسی فراتر نهاده، و آنچه می توانست دراین قسمت مضایقه و کوتاهی ننموده، و گذشته از تقریر و تثبیت سخنان سید باب، اعمال بسی ناحق و اقوال ناصواب و سخنان بر خلاف حقیقت و راستی اظهار داشته است.
آری میرزا در ابتدای امر از پیروان گرم و با حرارت سید باب بوده، و پس از فوت سید، پیوسته از برادر خود صبح ازل ترویج و حمایت نموده و به موجب توصیه ی سید باب او را جانشین و وصی باب می دانست، و پس از چند سال که خود را برای حیازت این مقام لایق تر دید، با برادر خود مخالفت نموده و بطور استقلال دعوی ظهور جدیدی کرد.
ما با دعاوی کلی او (دعوی الوهیت، دعوی نبوت، دعوی نزول آیات غریبه، دعوی جعل احکام عجیبه، دعوی معرفت و عرفان و علم) کاری نداشته، و متعرض صدق و کذب آنها نمی شویم، و در اینجا تنها به چند مورد جزئی از نوشته های او اشاره می کنیم.
میرزا در کتاب ایقان (ص47) در مقام استدلال و ذکر بشارت از قرآن مجید برای ظهور سید باب می گوید: و این مضمونات در قرآن هم نازل شده چنانچه می فرماید: یوم یاتی الله فی ظلل من الغمام و علمای ظاهر بعضی این آیه را از علائم قیامت موهوم که خود تعقل نموده اند گرفته اند که مضمون آن اینست که روزی که می آید خدای در سایه از ابر....الخ.
این آیه ی شریفه در سوره ی بقره آیه (210) است و در مقام مذمت اشخاصی که منتظر به ملاقات و مشاهده ی پرورگار متعال هستند نازل شده است، و اصل آیه را در قرآن مجید ملاحظه فرمائید: هل ینظرون الا ان یاتیهم الله فی ظلل من الغمام- آیا منتظرند که خدا را در سایه ابر مشاهده نمایند و هرگز نخواهند توانست، و به اصطلاح ادبی استفهامی که در این مورد می شود در مقام انکار است.
پس ملاحظه می نمائید که، جناب میرزا به خاطر اثبات دعوی خود تا چه اندازه مرتکب خیانت و تقلب شده و آیه ی قرآن مجید را از جهت لفظ و معنی تحریف نموده است.
و چون پیروان ایشان متوجه شده اند که: این تحریف موجب آبرو ریزی و قابل هیچگونه عذر خواهی و تاویل نیست، در چاپ دوم این کتاب (طبع مصر سنه 1318) در صفحه ی (63) آیه ی شریفه را تصحیح نموده، و برای اینکه استدلال میرزا از بین نرود در ترجمه ی آن باز مهارت و حیله ی دیگری بکار برده و می گویند: آیا انتظار می کشند مگر اینکه بیاید آنها را خدا در سایه ی ابر.
باز در صفحه (150) همین کتاب می گوید: فی البحار ان فی قائمنا اربع علامات من اربعة نبی موسی و عیسی و یوسف و محمد.... و العلامة من محمد یظهر بآثار مثل قرآن....الخ.
شما به جلد سیزدهم بحار الانوار چاپ کمپانی (ص57) چاپ دوم (ص60) مراجعه نموده، و اصل روایت را ملاحظه کنید که گذشته از تحریفات دیگر، در قسمت آخر حدیث شریف، جناب میرزا به جای جمله (و اما من محمد صل الله علیه و آله و سلم فالقیام بسیرته و تبیین آثاره ثم یضع سیفه علی عاتقه ثمانیة اشهر) که سراسر به ضرر و بر خلاف مدعای ایشان بوده است، جمله ی مزبوره را ذکر می کند، و اقلا جمله صحیحی هم ذکر نمی کند، و باید بگوید: بائر مثل القرآن.
و عجب در اینجا است که: پیروان فهمیده ی جناب میرزا به صدها امثال این خیانت و تحریف و تقلب متوجه نشده، و جناب میرزا را مرد الهی و شخصی آسمانی می دانند.
و باز صفحه ی (149) در مقام ذکر بشارت و تعریف سید باب می گوید: چنان که در کافی در حدیث جابر در لوح فاطمه در وصف قائم می فرماید: علیه کمال موسی و بهاء عیسی و صبر ایوب فیذل اولیائه فی زمانه و تتهادی روسهم. چنانکه در اکثر اماکن دم شریفشان ریخته شد و در هر بلدی ایشان را اسیر نموده و به ولایات و شهرها گردانیدند و بعضی را سوختند...الخ.
شما در کافی و در وافی (باب النصوص الواردة علیهم) و در اکمال الدین صدوق (ص179) اصل روایت را به دقت ملاحظه نمائید تا چگونگی تقلب و چشم بندی جناب میرزا را مشاهده کنید.
جناب میرزا آغاز جمله را (اخرج منه الداعی الی سبیلی و الخازن لعلمی الحسن ثم اکمل ذکل بابنه رحمة للعالمین علیه کمال موسی) که تصریح به اسم پدر قائم شده است، حذف نموده و سپس ذلت دوستان و مقتول و محروق و مغلوب و خائف بودن آنان را که در زمان پیش از ظهور آن حضرت واقع می شود، به زمان ظهور زده و به اصحاب سید باب تطبیق نموده است.
آفرین بر این زیرکی و چشم بندی.
جناب بهاء در تمام احادیث و روایاتی که در کتاب ایقان نقل می کند تقلب و تصرف نموده است، یا از اول حدیث که بر خلاف منظور او بوده است حذف نموده و یا از آخر حدیث و یا جمله و یا کلمه ی را که مخالف  مدعای او است تبدیل به کلمه ی دیگر نموده است. (1)

1- محاکمه و بررسی باب و بهاء صفحه ی 145 تا 148