نقد و بررسی کتاب بهجت الصدور

پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بهجت الصدور کتابی است که تالیف میرزا حیدر علی اصفهانی یکی از مبلغین بهائی که در آن به مقایسه ی پیامبر گرامی اسلام و علی محمد باب و سپس بیان را مقابل قرآن دانسته، اما با اندکی مطالعه در بیان متوجه می شویم که بیان از همه لحاظ از یک کتاب متوسط هم پایین تر است.

این کتاب در 530 صفحه و هر صفحه در 19 سطر در سال 1332 هجری مطابق با 1914 میلادی است، ولی در پشت صفحه اول می نویسد در بندر معموره بمبئی به زیور طبع آراسته و پیراسته گردید به تاریخ شهر صفر المظفر  سنه یک هزار و سیصد و سی و یک هجری.

مولف این کتاب یکی از فضلاء مبلغین بهائیه به نام میرزا حیدر علی اصفهانی است که در 1338 هجری در عکا فوت کرده است.

این کتاب به ظاهر شرح حالات و مسافرت خود مولف است که در ضمن یک مقدمه و نه بهجت و خاتمه نوشته می شود، ولی در معنی یکی از کتب استدلالیه و تبلیغی این طائفه است.

در همین کتاب می گوید: حضرت خاتم از عرب بود و بعد از چهل سال قرآن بر او نازل و در مدت بیست و سه سال سی جزو بر قلب مبارکش نازل و از لسان صادق امینش ظاهر ... و حضرت قائم از فارس و فارسی زبانان بدون تعلیم و تعلم از حجره تجارت بیرون آمد و در بیست پنج سالگی من عندالله تکلم به آیات فرمود و در شش سال با منع و زجر و حبس و نفی سی مقابل قرآن بر قلب مبارک انورش نازل و از لسان اصدق الصادقین حضرتش باهر، ببین تفاوت ره از کجا است تا به کجا... الخ. [1]

از همین چند جمله اندازه فهم و معرفت و تشخیص و عقل مولف معلوم می شود.

اولا- کسی که از فارس برخاسته است چرا عربی می گفته است؟ ثانیا- خیلی از ادبا می توانند در مدت یک سال نه شش سال سی مقابل قرآن نویسندگی کنند آن هم مطالب علمی و دقیق و به زبان شیرین و قلم روان نه خرافات و مهملات ولی در عین حال همه ی آنها  اعتراف می کنند که همه نوشته هایشان به اندازه یکی از آیات شریفه قرآن مجید ارزش و مقام علمی نخواهد داشت.

ثالثا- بقول گلپایگانی خوب بود جناب مولف برای استشهاد چند جمله از نوشته های سید باب را نقل می کرد تا مردم آنها را به آیات قرآن مقایسه می نمودند.

و ما برای روشن شدن دیگران  یک قسمت از کلام سید باب را نقل می کنیم، میرزا بهاء از آیات سید باب نقل می کند: و فوق کل ذی قدرة قد کان قدارا مقتدرا قدیر و فوق کل ذی عظمة قد کان عظاما متعظما عظیم و فوق کل ذی رفعة قد کان رفاعا مرتفعا رفیع و فوق کل ذی عز قد کان عزازا متعززا عزیز و فوق کل ذی حکم قد کان حکاما حاکما حکیم و فوق کل ذی جواد قد کان جوادا جاودا جوید... الخ. [2]

بدقت بخوانید و هر طوری که می توانید حکومت کنید. متوجه خواهید شد که علی محمد باب در کتاب به اصطلاح آسمانیش به صرف کلمات پرداخته و با این روش خواسته در مقابل قرآن مبین قد علم کند. [3]

پی نوشت:

1- بهجت الصدور، صفحه 11

2- بدیع، صفحه 61 سطر 17

3- محاکمه و بررسی باب و بهاء جلد 2 صفحه 287 تا 289