پس از وقوع سیل در برخی استان‌ها و آسیب دیدن برخی از هموطنان عزیزمان، نیروهای مردمی، امدادی، بسیج، ارتش و سپاه همگی به یاری سیل‌زدگان شتافتند تا اندکی از رنج و مشکلات مردم بکاهند.
در این میان، تشکیلات بهائیت با ارسال پیامی در کانال تبلیغی وابسته به خود، که با عنوان «به بهانه وقوع سیل در برخی از شهرهای ایران» به انتشار درآورد، به نوعی با دادن گرای تبلیغی به بهائیان، یادآور تبلیغات گسترده‌ی بهائیت پس از سیل در جزیره‌ی تانا (ماه مارس 2015 م) شد.
از این‌رو در ابتدای این پیام که از تبلیغات بهائیت با عنوان جامعه‌سازی نام برده شده، آمده است: «در طیّ دهه‌ی گذشته، بهائیان دوشادوشِ ساکنین این جزیره کوشیده‌اند تا تار و پود زندگی اجتماعی را تحکیم بخشند. در سراسر روستاهای این جزیره، دعای دسته‌جمعی، قسمتی از الگویی رایج را در زندگی ساکنین تشکیل داده است».(1)
اما یادآوری تجربیات تبلیغاتی با سوءاستفاده از رنج و آلام مردم سیل زده به همین جا ختم نشده و مبلّغان بهائی کمی منظور خود را از کمک به سیل‌زدگان شفاف‌تر کرده و مشخص ساختند که کمک به سیل‌زدگان نباید در تجدید بنای ساختمان‌ها خلاصه شود و تبلیغ بهائیت که از آن به جامعه‌سازی تعبیر کردند، هدف اصلی حضور بهائیان می‌باشد دقت کنید :

 «هنری تاماشیرو، مدیر خدمات مهاجرتی وانواتو و یکی از اعضای جامعۀ بهائی پایتخت کشور، پورت ویلا، پیشرفت‌های تانا را به دقّت دنبال کرده و تحت تأثیر واکنش ساکنین در هنگام طوفان و پس از آن قرار گرفته است. ایشان در شرح اقدامات اوّلیّه‌ی جامعه بلافاصله پس از وقوع طوفان می‌گوید: آن‌ها به مددِ آموزش‌هایی که در خصوص جامعه‌سازی دیده بودند تلاش کردند که مفهومِ مرحله‌ی امداد و مرحله‌ی بازسازی را بازاندیشی کنند. آن‌ها به این نتیجه رسیدند که واکنش به طوفان، تنها نمی‌تواند در بازسازیِ ساختمان‌ها خلاصه شود. مهم‌ترین دغدغه‌ی جامعه این بود که اطمینان یابد آموزش کودکان و جوانان هم‌چنان ادامه یابد».(2)
اما لازم است بدانیم که سوءاستفاده‌ی بهائیت از رنج و آلام مردم بحران‌زده سابقه‌ی بس دیرین دارد و به زمان پیشوای این فرقه، شوقی افندی برمی‌گردد؛ همچنان که در متن پیام شوقی افندی مورخ 13 جولای 1944، نیز آمده است: «راجع به حدوث زلزلۀ شدیدی که در گرگان واقع فرمودند بنویس در این موارد اشتراک یاران رسماً... جهت اعانۀ منکوبین و محتاجین محبوب و مقبول. مخابره‌ی رسمی لازم و واجب. و اگر چنان‌چه اولیای امور رسماً قبول ننمایند، به هر وسیله‌ای که ممکن و مقبول است اقدام نمایند و عمومیت آئین مقدّس را فعلاً و عملاً ثابت و مبرهن نمایند».(3)

آری؛ ماهی گرفتن از آب گل آلود و سوءاستفاده از رنج و آلام مردم آسیب‌دیده از شگردهای تبلیغی بهائیت به شمار می‌آید که در این شرایط، دقت و توجه مردم مؤمن و مسئولین را می‌طلبد تا بستر تبلیغی برای مبلّغان تشکیلات صهیونیستی بهائیت و یا هر فرقه دیگری فراهم نگردد.

پی‌نوشت:
1- به نقل از کانال‌های تبلیغی وابسته به تشکیلات بهائیت.
2-  همان.
3-  شوقی افندی، توقیعات مبارکه، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 1922-1948، ج 3، ص 264.

مطلب چهارم  )