اصرار تشکیلات بهائیت در سیاسی کردن تشکیلات بر خلاف دستور رهبران فرقه !!!

بهائیت در ایران : همانطور که بارها از سوی رهبران بهائیت عنوان شده حرکت در جهتهای سیاسی برای پیروان فرقه ممنوع بوده واساسا فرقه مدعی عدم دخالت در سیاست میباشد .

گرچه در ابتدای ظهور و بروز فرقه اینمهمرعایت نشد وچه در بابیه و چه بعدها در بهائیه رهبران بنوعی وارد سیاست شده و عملا اعتقادات خود را با تناقض در حکم وعمل روبرو کردند . از همان زمانکه در صحرای بدست ادعای نسخ اسلام شد عملا پیروان بابیه وارد سیاست شدند . یا آنزمان که با هدایت جناب نوری طح ترور ها برنامه ریزی میشد پیروان بهائیه نیز به سیاست کشیده شده بودند . هدف رهبران بابیه و بهائیه آنزمان حذف مخالفان تفکر بابیه بود که اتفاقا این مخالفان در جایگاههای دولتی و سیاسی بودند . بعد از انقلاب اسلامی در ایران بهائیت کاخ رویاههای خود را در معرض فرو پاشی دید . و با قطعی شدن فروپاشی رژیم تحت تاثیر تفکر تشکیلات بهائیت تمام آمال و آرزوهای خود را از دست رفته دید لذا با نگرشی دیگر و با یک راهبرد نرم با همان باقیمانده اندک از پیروان به تلاش برای براندازی نظام نوپای اسلامی روی آورد .

بعد از حضور غیر قابل انکار بهائیت در قائله اغتشاشات بعد از انتخابات سال 88 و برخورد محکم نظام اسلامی میتوان گفت بارزترین دستور سیاسی تشکیلات بهائیت ، پيام مورخ 12 اسفند 1391 نهاد رهبری بیت‌العدل برای بهائیان ساکن در ايران بوده است ، این پیام حاوی يک نکته مهم و يک تغيير رويکرد اساسی در تعالیم بهائیت بود. با بررسی اين پيام متوجه می‌شويم تشکیلات بهائیت با روی‌گردانی از مبنای اساسی این فرقه که ممنوعیت دخالت در سیاست و امور حکومتی می‌باشد، به دنبال تحقق مرحله‌ی استقلال و عصر طلائی خود که همان تشکیل حکومت است می‌باشد.
از این‌رو برای نیل به این مقصود، حتی قوانين محکمی که در ظاهر معرف این فرقه است (همچون اطاعت بی‌قید و شرط از حاکمین) را تغيير داده و دستوراتی که بهاء از هرگونه تاويل و تفسير آن‌ها نهی کرده بود را دستخوش تغيير و تحريف قرار می‌دهد.
در همين راستا تشکیلات بهائیت با تغييری تاکتيکی در اصول خود می‌گوید: «منظور از اينکه می‌گوييم بهائيان در سياست مداخله نمی‌کنند يعنی اينکه بهائيت در سياست‌های حزبی مداخله نمی‌کند و بهائيان نسبت به سياست کلی جامعه خود توجه دارند و نسبت به مصالح هم ميهنانشان توجه دارند».(1)
این در حالیست که اصل عدم مداخله در سياست آنقدر اصل مهم و استراتژيک و مبنایی در بهائيت بوده که به گفته پیامبرخوانده‌ی این فرقه: «ميزان بهائی بودن و نبودن اين است که هرکس در امور سياسيه مداخله کند همين برهان کافی است که بهايی نيست».(2)
البته لازم به تذکر است که رهبران بهائیت نیز بر خلاف احکام ساختگی‌شان، خود همواره در صحنه‌ی سياست حضوری فعال داشته و اين رويکرد دوگانه از همان ابتدا در رفتار رهبران اين فرقه مشاهده می‌شود که برای نمونه تنها به بخشی از آن‌ها اشاره می‌کنيم:
«ایجاد بابیت و بهائیت توسط دولت‌های استعماری
- اقدامات شورشی بابيان و بهائيان در نقاط مختلف ايران برای براندازی حکومت(3)
- ترور شهيد ثالث در قزوین و تلاش برای ترور اميرکبير و ناصرالدين شاه قاجار توسط پیامبرخوانده‌ی بهائی(4)
- دخالت امپراطوری روس تزار در آزادی پیامبرخوانده‌ی بهائی از زندان (5)
-احتکار گندم مردم نواحی فلسطین و تقديم با افتخار آن به قشون انگليس برای اشغالگری (6)
- حمایت از تشکیل دولت جعلی و تروریستی اسرائیل (7)
- نوشتن نامه‌های تشکرآمیز به پادشاهان روسيه و انگليس (8)
- زد و بندهای سیاسی عباس‌افندی در سفر به اروپا و آمريکا (9)
- نقش بهائيت در شکست نهضت جنگل و نهضت مشروطه(10)
- حضور پررنگ در تحولات تخريب‌کارانه و آشوب‌های خيابانی، به خصوص در فتنه‌ی سال 88 (11)
-حضور فعال در آسیب زدن به اقتصاد کشور، از طریق احتکار، قاچاق اجناس، تخلفات ارزی (12)
- نقش موثر در پیگیری تحریم‌های آمریکا و اتحادیه اروپا علیه کشورمان و...(13)
آری؛ فرقه‌ی بهائيت با ادعای عدم مداخله در سياست، حاشيه‌ی امنی برای خود فراهم می‌کند و عین اینکه در ظاهر اعضای خود را از مداخله در امور آشکار سياسی باز می‌دارد؛ آن‌ها را به نفوذ در امور اداری، سياسی و اقتصادی تشويق می‌کند. اما در زمان کنونی شاید بیش از هر زمان دیگری، فعالیت‌های تشکیلات بهائیت در راستای براندازی حکومت جمهوری اسلامی ایران، جنبه‌ی علنی به خود گرفته است.