پایگاه مركز اسناد انقلاب اسلامی-محمد جعفربگلو؛ براساس شواهد، اسناد و مدارك موجود، فرقه ضاله بهائیت در روزهای منتهی به 15 خرداد 42، با نفوذی كه در دستگاه پهلوی داشت نقش موثری در سركوب و كشتار مردم در این روز ایفا كرد.

با رحلت آیت‌الله بروجردی كه اقدامات قابل توجهی در مبارزه با فرقه ضاله بهائیت انجام داده بود، روحانیت شیعه با سردمداری امام خمینی(ره) همچنان مبارزه با این فرقه را در دستور كار خود قرار داد. از سال‌های 41 تا 43 امام (ره) همواره و در مواقع مختلف بهائیان را به عنوان عامل صهیونیستم در ایران مورد حمله قرار می‌دادند. مهم‌ترین افشاگری‌های امام(ره) علیه این فرقه ضاله در عصر عاشورای سال 1342 بود. از همین‌رو دشمنی این فرقه ضاله با نهضت امام خمینی(ره) روز به روز بیشتر می‌شد؛ به‌طوری كه آنان از كشتار مردم توسط رژیم پهلوی حمایت می‌كردند. در ادامه به نمونه‌هایی كه نشانگر نقش بهائیان در كشتار مردم در قیام 15 خرداد است اشاره می‌شود.

نقش بهائیان در اعدام شهدای پانزده خرداد

پس از قیام 15 خرداد، رژیم پهلوی اقدام به دستگیری‌های گسترده كرد. در این بین حاج اسماعیل رضایی و طیب حاج‌رضایی از جمله افرادی بودند كه در نهایت به جوخه اعدام سپرده شدند. گفتنی است كه این دو نفر به دلیل ارتباط نزدیكی كه به ویژه از اواسط دهه سی با روحانیت شیعه با مركزیت آیت‌الله بروجردی داشتند، در مبارزات ضد بهائی‌ كه در آن دوران از سوی علما پیگیری می‌شد حاضر بودند.

در دوران اوج مبارزه با بهائی‌گری، طیب حاج‌رضایی به همراه عده‌ای دیگر، "گلستان جاوید" را كه گورستان بهاییان، واقع در منطقه مسگرآباد بود، تخریب كرد.(1) حاج اسماعیل رضایی نیز با تاسیس مسجدی به نام "مسجد صاحب الزمان(عج)" درست درمقابل شركت "پپسی‌كولا" كه متعلق به بهائیان بود نقش بسزایی در تضعیف این فرقه ضاله داشت.(2) بر همین اساس زمینه‌های دشمنی بهائیان نسبت به این دو شكل گرفت.

در واقع ازآنجاكه طیب حاج‌رضایی و حاج اسماعیل رضایی، تحت تعالیم حوزه علمیه، در جریان مبارزه با بهائیت نقش مؤثری داشتند، لذا به دشمنان اصلی این فرقه بدل شدند. چنانكه گفته می‌شود، حتی بهائیان پس از اعدام طیب و حاج اسماعیل، با برگزاری جشنی به شادمانی پرداختند. همچنین چنانكه بعدها فاش شد، یك سرمایه‌دار بهائی به نام "حبیب‌الله ثابت پاسال"، و نیز "ایادی"، پزشك مخصوص شاه، در اعدام آن دو نقش داشتند. به‌طوری‌كه ثابت پاسال در دیدار با شخص محمدرضا شاه، خواستار اعدام آنها شده بود.

در همین رابطه، حسین شاه‌حسینی معتقد است: «یكی از علل اعدام حاج اسماعیل و طیب، مقابله آنان با بهاییت بود. در واقع این امر منشأ كینه بهائیانی كه در دستگاه حاكمه نفوذ داشتند شد.»(3) فرزند طیب حاج‌رضایی نیز معتقد است كه مبارزات طیب با بهائیان موجب شد تا آنها كینه او را در دل بگیرند به‌طوری كه در اعدام طیب رد پای ایادی، پزشك بهایی شاه و نیز حبیب‌الله ثابت پاسال، یكی از سرمایه‌داران بهایی كشور نیز دیده می‌شود.(4)

حمایت بهائیان از سركوب مردم در قیام 15 خرداد

علاوه بر مواردی كه پیش از این اشاره شد، مدارك و اسناد موجود حكایت از همدلی و همراهی فرقه ضاله بهائیت با دولت اسدالله علم در كشتار مردم در روز 15 خرداد 42 دارد به طوری كه پس از سركوب قیام مردمی این روز، بهائیان رسما اعلام كردند كه حمایت از كشتار معترضین در 15 خرداد و نیز حمله به مدرسه فیضیه قم، پاسخ آنان به تخریب "حضیرة‌القدس" بود.(5)

به علاوه، دبیر محفل بهائیان، در نامه‌ای كه در 20 خرداد 42 و تنها پنج روز پس از سركوب خونین قیام 15 خرداد آن سال برای پرویز خسروانی كه در آن دوران فرمانده ژاندارمری تهران بود نوشت، ضمن اهانت به مردم ایران و روحانیون، به طور ضمنی از نقش وی در سركوب این قیام حمایت كرد. در قسمتی از این پیام تقدیر آمده است:

«تیمسار سرتیپ پرویز خسروانی؛ فرماندهی ژاندارمری ناحیه مركز

تاریخ یكصد و بیست ساله جهان بهائی، به خصوص در ایران همواره مشحون از شهادت نفوس و تاراج دارائی و اموال آنان به دست اراذل و اوباش و به تحریك ارباب عمائم و یا افرادی نادان بوده است؛ ولی در خلال صفحات این تاریخ همواره ستاره های درخشانی در مقامات دولتی وجود داشته‌اند كه با توجه به وظایف اساسیه وجدانیه و اجتماعی خود نوع دوستی و عدالت‌گستری نموده و به كرّات مانع تجاوز رجاله و یا علمای بدعمل شده‌اند.»

در ادامه این نامه درمورد حوادث 15 خرداد آمده است: «زحمات و خدمات و سرعت عمل تیمسار در جلوگیری از تجاوز اراذل و اوباش و رجاله كراراً در سنین اخیره در این محفل مذكور شده است، بخصوص در این ایام اخیر كه بحمدالله اولیای امور نیز به رأی‌العین سوءعمل جهلای معروف به علم را مشاهده كرده و هر دیده منصفی رذالت و جهالت و پستی فطرت این افراد را گواهی می‌دهد. یقین است عموم دوستداران مدنیت و علم و اخلاق و دیانت زحمات تیمسار را با دیده احترام و تقدیر نگریسته و تاریخ امر بهائی آن جناب را در ردیف همان چهره‌های درخشان حافظ و نگهبان مدنیت عالم انسانی ثبت و ضبط خواهد نمود.»

در همان حال پس از وقایع 15 خرداد نشریه "اخبار امری" ارگان رسمی مركزیت بهائیان ایران با درج  گزارشی از این وقایع به حمایت از رژیم پهلوی و سركوب مردم مسلمان ایران پرداخت و معترضان را مشتی اراذل و اوباش خواند. متن گزارش مزبور بدین شرح است:

«به قسمی كه یاران عزیز رحمانی استحضار دارند در روز 15‌‌خرداد ماه 1342 در تعقیب عزاداری محرم تظاهراتی در طهران و شهرستان‌ها ظاهرا به ‌نام عزاداری صورت گرفت. در طهران تظاهركنندگان به‌ شیشه‌های منازل و عمارات دولتی از قبیل وزارت كشور، وزارت دارائی و موسسات و بانك‌ها حمله‌ور شده و حتی كیوسك‌های تلفن و بلیط‌فروشی و چراغ‌های راهنمایی و رانندگی را شكسته و از كار انداختند. این تظاهرات به‌ حدی شدید بود كه مامورین انتظامی ناچار از مداخله مسلحانه شده و حكومت نظامی اعلام گردید. حتی در اثر دخالت مامورین و جلوگیری از اراذل و اوباش عده كثیری مجروح، مضروب و مقتول شده‌‌اند كه در روزنامه‌‌های رسمی جریان آن منتشر شده است.»

افزایش نفوذ بهائیان پس از قیام 15 خرداد

پس از سركوب وحشیانه قیام 15 خرداد، نفوذ بهائیان در دربار بیش از پیش شد به طوری كه علنا و بی‌هیچ ابایی، در دستگاه های دولتی به كار گرفته می‌شدند. در دوران نخست‌وزیری هویدا، بهائیان بیش از پیش به مراكز حساس كشور دست انداختند. از جمله‌ مهره‌های بهائی كه پس از سركوب قیام ۱۵ خرداد در بخش‌های مختلف سیاسی و اقتصادی كشور نفوذ پیدا كردند، می‌توان به افرادی همچون "هژبر یزدانی" سرمایه‌دار، "ثابت پاسال" رئیس رادیو تلویزیون، "فرخ‌رو پارسا" وزیر آموزش و پرورش، "شاهقلی" وزیر بهداری، "ایادی" پزشك مخصوص محمدرضا پهلوی و "پرویز ثابتی" معاون ساواك، اشاره كرد.

پی نوشت ها:

1-«طیب آزادمردی از تبار پانزده خرداد»، تهران: نشریه پانزده خرداد، ص 258 .

2-گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی، طیب: زندگینامه و خاطرات حر نهضت امام خمینی(س)، ص 176.

3-گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی، طیب: زندگینامه و خاطرات حر نهضت امام خمینی(س)، ص 177.

4-زندگانی و عملكرد سیاسی طیب حاج‌رضایی به روایت فرزندش، پایگاه اطلاع رسانی 15 خرداد. [http://www.15khordad42.ir/?page=interview&id=45]

5- ثریا شهسواری، اسناد فعالیت بهائیان در دوره محمدرضا پهلوی، تهران: مركز اسناد انقلاب اسلامی، ص 98.