صدور حکم به اطاعت از حکومت‌ها، سبب شده تا بهائیانی که در ایران فعالیت‌ها و کارشکنی‌هایی بر علیه نظام و حکومت داشته، مورد سرزنش قرار گیرند. لذا به همین منظور، برای اینکه هم به آیین باطل خود پایبند باشند و هم به خراب‌کاری سیاسی خود در ایران بپردازند؛ در توجیه کلام رهبرانشان برآمدند.
در پیامی که در فضای مجازی وابسته به فرقه‌ی بهائی، به نقل از بیت‌العدل نقل شده، آمده است: «حضرت بهاءالله فرمودند: مظاهر حکم و مطالع امر که به طراز عدالت و انصاف مزین‌اند، بر کل اعانت آن نفوس لازم...».[3] بهائیان، با این مقدمه‌چینی که شرط اطاعت از حکومت‌ها، عدالت ایشان است و انقلاب اسلامی ایران، ظالم می‌باشد؛ این‌گونه نتیجه می‌گیرند که اطاعت از نظام اسلامی ایران، بر بهائیان واجب نیست.
به همین منظور، در ادامه لازم دیدیم، با نقل چند کلام از رهبران بهائی شرایط و محدوده‌ی اطاعت از حکومت را روشن سازیم. رهبران بهائی در این خصوص مدعی‌اند: «حتی سخن گفتن در امور سیاسی جایز نیست، تنها باید به زمام‌داران دعا کرد».[4] «حتی بدون اجازه حکومت‌ها نباید آب خورد».[5] «کسی حق اعتراض به دولت‌ها را ندارد».[6] «حکم هر دولت و حکومتی، حتی اگر مستبد باشد، واجب الإطاعه است؛ نباید با آزادی‌خواهان دم‌ساز شد».[7]
ملاحظه نمودیم در موارد متعدد، اطاعت از حکومت‌ها در کلام رهبران بهائیت، به هیچ شرطی (از جمله عدالت) مقید نشده و رهبران بهائیت، صراحتاً اعلام داشته‌اند؛ که اطاعت از حکومت، حتی اگر مستبد باشد لازم است. بنابراین؛ ادعای تقید اطاعت از حکومت، به عدالت آن حکومت، که در حال حاضر مطرح می‌شود از سه حال خارج نیست.
اول، این‌که ادعای باطل و غیرمستندی است. دوم این‌که این ادعا صحیح بوده، لکن حکایت از سیاسی‌کاری عجیب رهبران بهائی دارد. سوم این‌که ابراز چنین سخنانی (در یک‌جا اطاعت از حکومت‌ها، حتی بر فرض مستبد بودن ایشان واجب باشد و در جایی دیگر مشروط به عدالت شود) حاکی از تشتط حال و تناقض در کلام رهبران بهائی دارد.

پی‌نوشت:

[1]. عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، چاپ سوم، 128 بدیع، ص 463، 464.
[2]. عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه احکام و حدود، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، چاپ سوم، 128 بدیع، ص 267.
[3]. قسمتی از بیانیه بیت العدل اعظم درباره اطاعت از حکومت و تبلیغ امرالله، مورخ 28 فوریه 2005؛ به نقل از شبکه‌های مجازی وابسته به فرقه‌ی بهائیت.
[4]. دکتر اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، چاپ حیفا: 1932 م، ص 264.
[5]. عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، چاپ سوم، 128 بدیع، ص 463، 464؛ مجله اخبار امری، سال 1351 ش، شماره 6، ص 184.
[6]. حسینعلی نوری، اقدس، چاپ بمبئی، 1314 ق، ص 27.
[7]. ر.ک: عباس افندی، مکاتیب، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 134 بدیع، ج 8، صص 246-247.