کوتاه و خواندنی :

بهائیت در ایران : یکی از تعالیم و آموزه های بهائیت که مورد توجه مبلغین بهائی و ابزاری در راستای تبلیغ و گرایش افراد به بهائیت بشمار می رود مسأله الفت در دین است .  عبدالبهاء در تعالیم 12 گانه خود گفته است که دین باید سبب الفت و محبت در دین باشد تا اینجا همه چیز بسیار خوب است . کسی نافع آن نیست اما در این اختصار توجه می کنیم به یکی از  شیوه های گفتاری حسینعلی نوری نسبت به پذیرش این تعلیم در بهائیت :
 حسينعلي بهاء (مؤسس بهائيت) در الواح و آثار خويش صراحتاً و به كرات به شيعيان توهين و حمله كرده است مئسس فرقه بهائیت در كتاب اشراقات، از شیعه با تعابيري چون " شيعه شنيعه"  و "پست ترين حزب و امت"  ياد كرده و علماي تشيع را (به دليل نپذيرفتن ادعاي باب و بهاء) با تعبير " فراعنه و جبابره"  و"  پراكندگان اوهام"  در بين مردم مورد طعن و لعن قرار داده است از زبان او در كتاب مائده آسمانيآمده است: " بگو اي مردم، اگر به نور ايمان فائز نمي‌شويد، از ظلمت حزب شيعه خود را خارج نماييد لعمرالله اعمال [آنها] غيراعمال رسول و همچنين اقوال 000 " ، و نيز:  " به خدا قسم ، حزب شيعه از مشركين از قلم اعلي در صحيفه حمرا مذكور " است!

به نظر شما کاربر گرامی از این سخنان الفت و محبت دریافت می شود؟