محیط های مورد تاکید بهائیت برای تبلیغ

شیوه های تبلیغی تشکیلات بهائیت بر اساس تمام تجارب جهانی آن ها انجام می گیرد و آنان بر اساس قشرشناسی و متناسب با هر فرد و هر تفکر امر تبلیغات را در پیش می گیرند. روش های تبلیغی بهائیت به این شکل است: محیط کاری و سیر آموزش های تبلیغی، آداب اجتماعی، فعالیت روستایی، فعالیت های توسعه اجتماعی با رویکرد تبلیغی، دوست یابی، تیم های ورزشی، دانشجویان، ایجاد سازمانهای مردم نهاد (NGO)، همسایه ها، گزارش نویسی یا وقایع اتفاقیه توسط اعضا، روش تبلیغ در بهائیت بیشتر در محیط های کاری و در پایگاه های اجتماعی صورت می گیردو آنها بیشتر با افرادی ارتباط می گیرند که از نظر اعتقادات دینی سست و ضعیف هستند و با برخورد و اخلاق نیکو که در بهائیت یک دستور تشکیلاتی است ارتباط دوستانه را کلید می زنند. نوک تیز پیکان تبلیغات آداب اجتماعی و ارتباط دوستانه در جامعه است. آنان با روابط دوستانه ای که ایجاد می کنند اعتماد افرادی را به خود جلب می کنند که آگاهی کمتری نسبت به مسایل دینی دارند و بعد با این روابط، کم کم به توجیه ایراداتی می پردازند که جامعه نسبت به آموزه های بهائیت وارد کرده است.

روش بهائیت برای نفوذ در روستاهای کشور/حضور فعال در مشارکت های شهری

در استان های مرزی و دیگر شهرستان ها، ردپای مبلغین بهائی به چشم می خورد. از آنجا که روستائیان نسبت به آموزه های دینی از تعصب بیشتری برخوردارند، مبلغین بهاییت با تدبیر بیشتری عمل می کنند؛ یعنی در بدو ورود، به آنان خدمت می دهند و بعد وارد گفتگوی سطحی با آن ها می شوند و بعد که ارتباط دوستانه تری را با آنها برقرار کردند، عقاید خود را در پس شبهات دینی به آنها القا می کنند و از آنجا که قشر روستایی جهت برطرف نمودن شبهات خود دسترسی به روحانیت، کتاب و یا رسانه ای مطمئن ندارد، مجبور به خواندن کتبی می شوند که توسط مبلغین بهائی در اختیار آن ها گذاشته شده است. بهاییت به تمام فضاهای تبلیغی خود به صورت کمی و کیفی نگاه می کند و عمدتا در شهرستان ها، روستاها، دانشگاه، سینما و پارک ها فعالیت دارند. تشکیلات بهائیت شاید در دانشگاه بتواند یک نفر را جذب و در فعالیت های حقوق بشری و یا سیاسی در ضدیت با نظام درآورد که این امر ارزشش از جذب افراد در روستاها برایشان بیشتر است. یکی دیگر از فضاهایی که بهاییت بر آن انگشت گذاشته است، ورود به تیم های ورزشی و باشگاهی است، باشگاهای ورزشی، از مهم ترین مکان ها برای نفوذ در میان جوانان است. تفاوت این نوع فعالیت با فعالیت دوست یابی در نحوه و اجراء آن است. در دوست یابی محور تبلیغ، «فرد به فرد» است، ولی در محافل ورزشی سعی تشکیلات فرقه بر این است، تا با نفوذ افراد بهائی در یک تیم یا یک ورزشگاه، محل خاصی را تبدیل به پایگاه تبلیغ بهاییت کنند.

یکی از دستورات تشکیلاتی برای پیروان بهاییت در ارتباط با همسایگان است و برای آنها تفاوتی میان مسلمان و غیر مسلمان نیست و از بین همه افراد با هر دینی دست به جذب می زنند. یکی دیگر از فعالیت های اجتماعی آن ها حضور فعال در مشارکت های شهری است تا در محل های سکونت خود نقش آفرین باشند. در این قبیل امور، از مبلغین بهاییت خواسته می شود، برای آنکه وجهه اجتماعی موثری در محل خود پیدا کنند اقداماتی از قبیل ذیل را در دستور کار خود قرار دهند: مشارکت فعال در امور محله در طی درخواست از شهرداری های هر منطقه، جهت تهیه سطل های زباله و یا گل کاری کوچه ها و خیابان ها و از این قبیل فعالیت ها که توسط افراد فرقه در مناطق مختلف کشور صورت می گیرد؛ تهیه بروشور برای حفاظت محیط زیست و ضرورت محافظت از آن و توزیع در سطح شهر، بازسازی مناطق بهائی نشین و فعالیت هایی از این قبیل.

فعالیت های توسعه در محله و کوچه، باعث جلب توجه همسایگان شده و تصویر مطلوب از فرد در ذهن همسایه ها پدید می آورد. مبلغین بهاییت در این مرحله از بروشورهای مخصوص خود استفاده می کنند و در نتیجه، مرحله اول ارتباط، مرحله دوم اعتماد و در نهایت آشناسازی و تبلیغ مستقیم آغاز می شود. فعالیت در حوزه پارک هاو سینماها، فعالیتی مکمل شناخته می شود که در کنار فعالیت های دیگر در جهت تکمیل آن ها مورد استفاده قرار می گیرد. تجربه فعالیت بهائیان در پارک ها نشان داده است که از هر 20 نفر سوژه هدف، تنها یک نفر جذب کامل شده و دوره «طرح روحی» را می گذراند، زیرا درجه اعتماد و عمق دوستی، در پارک ها به کندی پیش می رود و برای ایراد شبهات مناسب است.

حمایت از افراد بی خانمان و تربیت آن ها به عنوان مبلغ بهاییت

عدم آگاهی، دین گریزی، سستی در باورهای دینی، رفع مشکلات مالی، سوءاستفاده افراد و ... است به این معنی که برخی برای گرفتن اقامت در خارج، یا ارتباط جنسی آزاد و یا رفع مشکلات مالی جذب بهاییت می شوند. بهاییت با جمع آوری افراد بی خانمان، به آن ها امکانات زندگی می دهد و پس از مدتی به عنوان مبلغ به دل جامعه می فرستد.

NGO یکی از بهترین بسترهای پوششی برای فعالیت تشکیلات بهاییت است. فعالیت های بهاییان در قالب این قبیل سازمان ها، پوششی مناسب برای تمامی فعالیت های دیگر تبلیغی­شان است. فعالیت های تبلیغی و جذبی، فعالیت های توسعه اجتماعی و اقتصادی می تواند در این قالب ساماندهی شود. در واقع بستر چنین سازمانهایی ظرفیت مناسب و ایده آلی برای فعالیت های جامعه بهائی است. برخی از فعالیت های این بخش: تهیه و پخش بروشورهای مختلف در جامعه هدف، تشکیل کلاس های سواد آموزی از طریق NGO و در لوای این پوشش تبلیغ آموزه های فرقه. از این دست NGO ها در بسیاری از نقاط مختلف کشور تشکیل شده و مشغول به فعالیت های خود هستند. یا با راه اندازی مهد کودک به ویژه مهد کودک های استثنایی که جذابیت و توجه بیشتری ایجاد می کند، دست به جذب می زنند و یا مراکزی برای افراد بی سرپرست و کودکان خیابانی راه اندازی می کنند و وقتی این افراد را تحت پوشش خود قرار دادند پس از چند سال به عنوان یک مبلغ به جامعه می فرستند. این تشکیلات به صراحت اذعان کرده است که هدف اصلی از این امر، ایجاد پایگاه های دائمی و مستحکم است تا بعد از مدت نسبتاً طولانی به فعالیت تبلیغی موثری تبدیل شود. جامعه بهائی از این گونه تبلیغ ها، ثمرات بسیاری دیده است و همواره آن را مدنظر قرار داده است.

طرح برنامه جامعه بهائی در یکی از شهرستان ها

در طرح برنامه جامعه بهائی، در یکی از شهرستان ها آمده است: «چون این کودکان نیازمند محبت هستند، از طریق «یکپارچگی» و «وحدت»، می توان داخل قلب آن ها نفوذ کرد و خانواده های آنان را تقدیم حضرت بهاء­الله نمود و سپس آن ها را به گروه های مطالعه، بعد از مدت طولانی دعوت نمود.» تراکم جمعیتی بهائیت در نقاط حاشیه تهران پررنگ تر است. مهم ترین مسئله ای که مانع خروج افراد از تشکیلات بهائیت می شود، اقدامات هیئت صیانت در تشکیلات بهائیت است که وظیفه این هیئت کنترل دائمی وضعیت قبل، حال و آینده افراد فرقه بهائیت است. این هیئت می بایست ارتباطات افراد بهائی را به طور مداوم بررسی کند تا مشخص شود آیا نسبت به معتقدات فرقه دگراندیش بوده یا مطیع محض هستند؟ میزان وابستگی و تعلقتشان به فرقه بهائیت چگونه است؟ با بیانی ساده می توان گفت کارکرد اصلی هیئت صیانت، حفظ افراد در درون ساختار تشکیلات است.

خاطرات نجات یافتگان بهائیت نشان می دهد اگر فردی بخواهد مستقل و خارج از چارت تشکیلات از خود قدرت تصمیم گیری نشان دهد، فورا به شیوه های مختلف سرکوب می شود. در وهله اول نسبت به فرد خاطی و طغیانگر، وی را سلبِ نسبت کرده و سعی می کنند تا فرد کاملا احساس تنهایی و بی کسی کند تا دیگر قادر نباشد اقدامی انجام دهد و در نهایت مجبور شود زیر سلطه تشکیلات قرار گیرد، حتی بعد از اینکه فردی از بهائیت جدا شد، باز هم محافل وی را رها نمی کنند. به اشکال مختلف تهدید، تطمیع و.. سعی می کنند وی را دوباره جذب کنند. این افراد همواره در مظان تنش و حوادث هستند. نجات یافتگان شهادت می دهند اصلا بدین شکل نیست که محفل، امید خود را از دست بدهد.

ضرورت حمایت مادی و معنوی از نجات یافتگان

به نظر تشکیلات، جذب هر نجات یافته حتی بعد از سال های زیادی که فرد از تشکیلات جدا شده، برای بهائیت کارائی دارد. محافل در برهه های زمانی خاص این موضوع را به شدت دنبال می کنند. در بسیاری از موارد تشابه زیادی بین فرقه بهائیت و فرقه منافقین وجود دارد. اگر روسای تشکیلات دستور دهند تروری انجام شود با کمال میل انجام می دهند. فعالیت های شبانه روزی و زیر ذره بین قرار دادن هیئت صیانت از یک طرف و ترس از اقدامات تهدیدآمیز این هیئت از طرف دیگری باعث شده تا افرادی که تمایل به جدایی از فرقه بهائیت دارند، قادر به جدایی و رهایی از تشکیلات بهائیت نباشند؛ این افراد نیاز به حمایت های مادی و معنوی دارند و نیاز است که شرایطی مهیا شود که این افراد تحت حمایت های دولتی قرار گیرند. از طرفی فرد پس از آگاهی نسبت به تشکیلات بهائیت و جداشدن از این فرقه با برخورد سرد مسلمانان مواجه می شود و جامعه هنوز او را به دید یک فرد بهائی می بیند که ما باید جامعه را نسبت به این مسئله آکاه کنیم. مقام معظم رهبری در سخنانشان اشاره به این مسئله دارند کمه برای مقابله با جنگ نرم هر شیوه ای را که دشمن استفاده می کند از همان روش جهت مقابله با آن ها بهره بگیرید پس وقتی بهائیت آداب اجتماعی و دوستی و رفاقت را سرلوحه کار تبلیغ خود قرار می دهد، چرا ما اینگونه عمل نکنیم در حالیکه امام صادق (ع) می فرماید: «هل الدین الا الحب؛ آیا دین غیر از محبت است.»

هشدار نسبت به نفوذ برخی عوامل بهائی در ارگان های رسمی کشور

نفوذ برخی افراد بهائی در ارگان های رسمی کشور تاسف بار است. همان گونه که تبلیغات مثبت برای بهائیت اهمیت دارد به اذعان خود این تشکیلات تبلیغ منفی هم برایشان تبعات سنگین دارد؛ اما ما متاسفانه از افراد جدا شده از بهائیت اصلا استفاده نمی کنیم و در واقع عملیات روانی ما ضعیف است. ما بسیاری از جداشدگان  از بهائیت را داریم که فقط یکی دو نفر از آن ها رسانه ای شدند در حالیکه مثلا آقای قادری که از تشکیلات بهائیت جدا شد، یکی از معتمدان تشکیلات بهائیت در ایران بود که رسانه ها از این فرصت برای رسوایی فرقه ضاله بهائیت استفاده نمی کنند. بررسی فرقه بهائیت از آن جهت قابل تامل است که غرب همواره در تلاش بوده از ظرفیت های گروه های شبه عرفانی و انحرافی مذهبی، بهره برداری کند و با کمک های مستقیم مادی و معنوی آن ها را به جریان های شبیه بهائیت تبدیل کند. این مسئله هوشیاری تمام مسئولان را در برخورد زود هنگام با موج اولیه نحله های شبه عرفانی می طلبد تا مبادا این جریان­های انحرافی با گذشت زمان گسترش یابند و هزینه های فراوانی بر جامعه و نظام اسلامی تحمیل کنند.

بهائیت فرقه چند چهره ای است. چهره ای «صوری» مبتنی بر شعارهای مزورانه و چهره ای «درونی» که همانند دیگر فرقه ها فشار معنوی و فیزیکی قابل توجهی بر اعضای خود وارد می کند تا آن ها را وادار به تمکین خواسته های بیت­العدل کند. این رفتارهای دوگانه در فرقه بهایئت بر مبنای یک عادت تبلیغی سامان دهی می شود. روابط عمومی به جهت ارائه چهره ای انسان دوستانه به عنوان مهم ترین ابزار تبلیغ در این فرقه شمرده می شود. تبلیغ چنان ریشه در ماهیت تشکیلات بهائی دارد که شناخت روند تبشیر، همان شناخت ماهیت بهائیت است.

منبع: سایت مرکز اسناد انقلاب اسلامی