بهائیت در ایران: تناقض گویی، که در کلام رهبران شیخیه مشهود است، که گاهی به اثبات معراج جسمانی و گاهی به نٿی آن می‌پردازند، به سبب مخالٿت علمای شیعی با این اٿکار بوده است. یعنی رهبران شیخیه در ابتدا تٿسیری از اصول اعتقادی، همچون معراج، ارائه می‌دادند، اما همینکه مخالٿت علمای شیعه را می‌دیدند، از سخن خود دست برمی‌داشتند، و همانند دیگر شیعیان سخن می‌گٿتند.» این همان رویه ایست که محمد علی باب در مناظره با علمای شیعه پی میگرٿت چون از داده پاسخ عاجز بود . ادامه متن
زرین تاج قزوینی (فاطمه یا ام السلمه) مشهور به طاهره قُرهالعَین یا طاهره بَرَغانی (زاده 1228 قمری برابر با 1823 میلادی در قزوین - درگذشته 1268 قمری برابر با 1850 میلادی).
شوقي افندي ملقب به شوقي رباني (1314-1377/1336ش) فرزند ارشد دختر عبدالبهاء بود که بنا به وصيت وي، در رساله اي موسوم به الواح و وصايا به جانشيني وي منصوب شده بود.
علی محمد باب شیرازی، موسس بابیت است. او شاگرد سید کاظم رشتی بود که با بهره گیری از افکار شیخیه، ادعای بابیت، امامت، خدایی و … کرد و در آخر توبه نامه نوشت و خود را هیچ دانست.
سيد كاظم رشتي بن سيد قاسم بن سيدحبيب از سادات حسيني مدينه ، زبده ترين شاگرد شيخ احمد احسائي بود که پس از مرگ شيخ رهبري شيخيه را برعهده گرفت.
عباس افندي (1260-1340) ملقب به عبدالبهاء، پسر ارشد ميرزا حسينعلي است و نزد بهائيان جانشين وي محسوب مي گردد.
فارسی
English (UK) 
