دیان علائی، نماینده‌ی تشکیلات جهانی بهائی در سازمان ملل با اشاره به انتشار یک سند محلی آموزشیِ ابلاغی در شهر ساری، مدعی شد که ممکن است جلسات و مصوبه‌های مشابهی درباره بهائیان در سراسر ایران در جریان باشد.
همچنان که مدعی شدند: به مدیران ادارات آموزش و پرورش وظیفه‌ی شناسایی دانش آموزان بهائی و جذب آنان به اسلام داده شده و از رؤسای دانشگاه‌ نیز خواسته شده که با توجه به ممنوعیت تحصیل بهائیان در دانشگاه‌ها به این موضوع نظارت کنند.(1)

اما در پاسخ به این ادعا می‌گوییم:

اولاً: تشکیلات بهائی نه می‌تواند سندی ناخوانا را مستندی برای ادعای خود قرار دهد و نه منطقی است با استقرایی ناقص، مصوبه‌ای محلی را تسری به کل کشور دهد.

ثانیاً: بر فرض صحت این مصوبه‌ی ناخوانا، تشکیلات بهائی که همواره یکی از مهم‌ترین اهداف تبلیغی خود را با سرمایه‌گذاری بر کودکان غیربهائی دنبال می‌کند (2)، چگونه است که از تبلیغ دانش آموزانش به دین مبین اسلام هراس دارد؟! به راستی چطور است که آنچه برای دیگران می‌پسندد ولی برای خود ناخشنود می‌پندارد؟!

ثالثاً: اگر بهائیت را یک اعتقاد در نظر بگیریم، باور به فرقه‌ی ضالّه‌ی بهائیت مانع تحصیل هیچکس نشده و تنها اظهار و تبلیغ علنی دین صادراتی اسرائیل (برای کشورهای مسلمان، که تبلیغش نیز در آن سرزمین نیز ممنوع است)، موجب محدودیت اعضای آن می‌گردد.(3)
این در حالیست که بهائیت نه تنها یک باور صرف، بلکه تشکیلات سیاسی برانداز و وابسته به رژیم غاصب صهیونیستی می‌باشد.(4) لذا اعلام عضویت و تبلیغ آن، نمی‌تواند آزادی را برای اعضاء به ارمغان بیاورد.

ایران بدون نفرت = ایران بدون بهائی

پی‌نوشت:
1- به نقل از کانال‌های خبری تشکیلات بهائیت.
2-جهت مطالعه‌ی بیشتر، بنگرید به مقاله‌ی: آیا کودکان بهائی قربانی زیاده‌خواهی بیت العدل می‌شوند؟!
3- سایت تحلیلی خبری عصر ایران، عنوان خبر: وزیر آموزش و پرورش: ممنوعیت تحصیل دانش‌آموزانی که ادیان غیر رسمی را تبلیغ کنند، کد خبر ۶۸۸۳۸۲، مورخ: 1398/6/20.
4- جهت مطالعه‌ی بیشتر، بنگرید به مقاله‌ی: پاسخ به اظهارات سعید دهقان/ بهائیت باور است یا تشکیلات؟!