از حدود دو قرن پیش، مسلمانان و شیعیان با مسئله جدیدی تحت عنوان فرقه‌سازی مواجه شدند. این مسئله، اندک اندک تبدیل به یکی از معضلات مهم جامعه اسلامی و مذهب تشیّع شد. بررسی‌های اوّلیه صورت گرفته بر روی فرقه‌هایی چون شیخیّه، بابیّه، بهائیّه، ازلیّه و فرقه‌ها و عرفان‌های نوظهور و شواهدی که در زندگی‌نامه، اقدامات و عقاید رهبران این فرقه‌ها وجود دارد و همچنین آثار و نتایجی که وجود این فرقه‌ها در میان شیعیان با خود به همراه داشته است و الگوی واحدی که در پیدایش این فرقه‌ها استفاده شده است، همه نشان‌دهنده آن است که یهودیان افراطی نقش چشمگیر و غیر قابل انکاری را در پیدایش، ادامه حیات و ترویج این فرقه‌ها در میان مردم ایفاء کرده‌اند. با این حال، در آثار نوشته شده پیرامون فرقه‌های به ظاهر دینی، به نقش یهودیان افراطی در تشکیل و استمرار این فِرَق کمتر توجّه شده است. لذا با در نظر گرفتن اهمیّت بررسی نقش یهودیان افراطی در آشنایی با ماهیّت حقیقی فرقه‌های شیخیّه، بابیّه، بهائیّه، ازلیّه و عرفان‌ها یا به عبارت بهتر فرقه‌های نوظهور و با در نظر گرفتن آنکه پیروان فرقه‌های مذکور با اقدامات خود، اهداف یهودیان افراطی را در جامعه شیعه عملی می‌سازند، در مجموعه‌ای با عنوان «پیش قراولان صهیون» به بررسی فرقه‌های به ظاهر دینی‌ای که در طی دو قرن اخیر در میان شیعیان به وجود آمده‌اند و معرّفی چهره حقیقی رهبران آن‌ها خواهیم پرداخت.

فرقه‌های و جریان‌های به ظاهر دینی‌ای که در این یادداشت‌ها به بررسی آن‌ها پرداخته خواهد شد، شامل موارد زیر است:

-فرقه شیخیّه: این فرقه که برخی پایه‌گذار آن را شیخ احمد احسائی و برخی دیگر، سیّد کاظم رشتی می‌دانند، نخستین فرقه‌ای است که در قرن سیزدهم هجری قمری در میان شیعیان به وجود آمد و پس از مرگ سیّد کاظم رشتی، به فرقه‌های مختلفی تقسیم شد که از میان آن‌ها می‌توان به «شیخیّه کرمانیّه» و «شیخیّه آذربایجانیّه» و «بابیّه» اشاره نمود. یکی از مهم‌ترین مسائلی که در زمینه فرقه شیخیّه وجود دارد، آن است که رهبران این فرقه سال‌هاست در تلاش هستند عقاید خود را به عنوان یکی از مکاتب شیعه اثنی عشری معرّفی کنند. در جهت اثبات این ادّعا از سوی بزرگان و طرفداران این فرقه نیز آثاری نوشته شده و آثاری نیز در حال نگارش است. بررسی تاریخچه و عقاید این فرقه مشخّص خواهد کرد که «مکتب بودن شیخیّه»، ادّعایی غیر قابل اثبات است که به منظور نفوذ این فرقه در میان شیعیان مطرح می‌گردد.

- فرقه بابیّه: این فرقه که مؤسس و رهبر آن در ظاهر، یکی از شاگردان سیّد کاظم رشتی به نام سیّد علی محمّد شیرازی معروف به باب و در باطن یهودیان افراطی و جاسوسان استعمارگران بودند، یکی از مهم‌ترین انشعابات فرقه شیخیّه محسوب می‌شود. در مورد فرقه بابیّه نیز مسائل بسیار زیادی وجود دارد که از میان این مسائل، می‌توان به «آشوب‌های بابیان و کشتار بی‌رحمانه شیعیان توسّط پیروان این فرقه» و «تبدیل شدن شیخیّان متعصّب به بهائیان بی‌قید و بند در دوران حیات فرقه بابیّه» اشاره کرد.

- فرقه بهائیّه: این فرقه پس از مرگ سیّد علی محمّد باب و در پی مطرح شدن ادّعای جانشینی باب از سوی «حسینعلی نوری» ملقّب به «بهاء الله» به وجود آمد. در مورد فرقه ضالّه بهائیّه نیز مسائل بسیار زیادی وجود دارد که از میان مسائل مرتبط به تاریخ این فرقه می‌توان به «نقش بهائیان در انحراف نهضت‌های مردمی همچون نهضت جنگل»، «نقش بهائیان در تغییر مسیر مشروطه و روی کار آمدن خاندان پهلوی»، «خیانت‌های بهائیان در زمان حکومت پهلوی» و «خوش‌خدمتی رهبران این فرقه در به وجود آمدن رژیم اشغالگر قدس» اشاره نمود.

- فرقه ازلیّه: دومّین فرقه‌ای که پس از اعدام سیّد علی محمّد باب اعلام موجودیّت کرد، فرقه¬ی ازلیّه بود که توسّط میرزا یحیی صبح ازل به وجود آمد. اگرچه فرقه ازلیّه نیز با وجود اختلافاتی ظاهری در کنار فرقه ضالّه بهائیّه به حیات خود ادامه داد، لکن رهبران این فرقه و پیروان آن کمتر مورد توجّه محقّقین قرار گرفته‌اند. با این حال، آسیب‌های ناشی از اقداماتی که پیروان این فرقه ضالّه در طول تاریخ مرتکب گشتند، کمتر از آسیب‌های اقدامات پیروان فرقه ضالّه بهائیّت نیست.

- عرفان‌ها و فرقه‌های نوظهور: از میان این عرفان‌ها و فِرَق، می‌توان به «اکنکار»، «اُشو»، «بودا»، «پائولو کوئیلو»، «دالایی لاما»، «ساتیا سای بابا»، «شعور کیهانی»، «کریشنا مورتی»، «کارلوس کاستاندا»، «یوگا» و «یوگاناندا» اشاره کرد. لازم به ذکر است که برخی از محقّقین و صاحب‌نظران فرقه‌شناسی، «شیطان پرستی» و شاخه‌های مختلف آن را نیز به عنوان یکی از فرقه‌ها و جریان‌های به ظاهر نوین دینی معرّفی می‌کنند. لکن با توجّه به آنکه شیطان‌پرستی، عقیده انحرافی‌ای است که پیدایش آن به سال‌ها پیش از ظهور دین مبین اسلام باز می‌گردد، نمی‌توان آن را در گروه فرقه‌های نوظهور دانست.

در مورد شیوه بررسی فرقه‌ها و جریان‌های به ظاهر دینی باید گفت پژوهش در این زمینه را دست کم می‌توان به دو روش انجام داد؛ روش اوّل آنکه سیر تاریخی و وقایع مربوط به آن فرقه یا جریان و هم‌چنین زندگی‌نامه رهبران آن را بدون ارائه هیچ گونه تحلیلی بیان کرد. بدیهی است که محصول این شیوه پژوهشی چیزی جز بیان تاریخچه آن فرقه یا جریان نخواهد بود.

روش دوّم آنکه علاوه بر بیان حوادث تاریخی و وقایع مربوط به رهبران و پیروان آن فرقه یا جریان، به بررسی و تحلیل این حوادث و وقایع نیز پرداخت. به عبارت بهتر، علاوه بر تبیین تاریخ پیدایش یک فرقه و زندگی‌نامه رهبران آن، «علل به وجود آمدن آن فرقه در منطقه‌ای خاص» و «علل گرایش مردم به آن» و هم‌چنین «بررسی ویژگی‌های بارز شخصیّتی و اعتقادی رهبران آن» که موجب جذب و گرایش مردم به آن‌ها و افکار و عقایدشان شده است را نیز مورد بررسی قرار داد.
با توجّه به نتایج روش دوّم و کامل‌تر بودن آن نسبت به روش اوّل، در این یادداشت‌ها نیز به منظور آگاهی از ماهیّت حقیقی فرقه‌های مذکور از شیوه دوّم استفاده شده است تا بدین ترتیب، تمامی ابعاد این فرقه‌ها مورد شناسایی قرار گیرد.

این یادداشت اولین مطلب از سلسله مباحثی است که قرار است بصورت هفتگی در خبرگزاری تسنیم منتشر شود. امید است که این پرونده، علاوه بر جلوگیری از جذب جوانان به فرقه‌های ضالّه، ماهیّت حقیقی این فرقه‌ها را برای پیروان مذهب تشیّع نیز روشن ساخته و مسئولین محترم را نیز به مبارزه‌ جدّی‌تر و بهتر با آن‌ها ترغیب کند.

*در دو قرن اخیر از یهودیان افراطی با عنوان «صهیونیست» یاد می‌کنند. لازم به ذکر است که اگر چه عنوان «صهیونیست» در قرن نوزدهم میلادی و پس از تدوین پروتکل یهود به این گروه از یهودیان اختصاص داده شد، لکن نباید فراموش کرد که یهودیان افراطی از هزاران سال پیش در صدد سلطه بر تمامی مردم جهان بوده‌اند.

جهت دریافت مطالب نکمیلی به تارنمای خبرگزاری تسنیم مراجعه نمائید