عباس افندی معروف به عبدالبهاء در کتاب مکاتیب خود، بهائیت و بهائیان را این‌گونه توصیف می‌کند: «با وجود این‌که بهائیان شجاع و دلیر و هریک در میدان حَرب و ضَرب (جنگ و جدال) مقاوم جم غفیر و چون به جنگ برخیزند صُولت انگیزند که صفوف دشمن در هم شکنند. زیرا تجربه نشان داده که در شجاعت، مثل و مانند ندارند. ولی چون به اَمر مُبرم الهی، مامور به صلح عمومی هستند و مکلّف به مظلومیت کُبری، لهذا اگر ستم‌کاری دست تطاول بگشاید و مانند گرگ تیزچَنگ هجوم نماید، اَحبای الهی مانند اَغنام (گوسفند) تسلیم شوند. لهذا مقاومت ننمایند بلکه تیغ و شمشیر را به شَهد و شیر مقابله نمایند. زخم به جِگرگاه خورند، دست قاتل را ببوسند و در سَبیل اللهی جانفشانی نمایند. از برای ستم‌کار اِستغفار کنند و  طلب عَفو از پروردگار نمایند».[1]
این کلام عباس افندی، حاوی نکته‌هائی است که ماهیّت او و فرقه‌ی بهائیت را هرچه بیشتر برای همگان به نمایش می‌گذارد.  ما شرحی به آن نمیزنیم ولی کابر گرامی می تواند به خوبی نگاه فرقه ضاله را به موضوع مقابله با ظلم درک کند

پی‌نوشت:

[1]. عباس افندی، مکاتیب، مصر: به همّت فرج‌الله زکی الکردی، 1921 م، چاپ اول، ج 3، ص 123.