طبق اصل سیزدهم قانون اساسی کشورمان: ایرانیان زرتشتی، کلیمی و مسیحی، تنها اقلیّت‌های دینی شناخته می‌شوند که در حدود قانون، در انجام مراسم دینی خود آزادند و در احوال شخصیه و تعلیمات دینی بر طبق آئین خود عمل می‌کنند. بنابراین سایر مکاتب غیرالهی و ضددینی از جمله بهائیان، جزو اقلیت‌های دینی در ایران شمرده نشده و در مراسم‌ها و تبلیغ خود آزاد نیستند.

به نظر میرسد بهائیان از این فرجه استفاده کرده و بدنبال طرح مطالبه یا مطالبات خود هستنند . حال آن‌که این امر، بر خلاف قانون اساسی و مبانی اسلامی کشوریست که در آن زندگی می‌کنیم. البته در مقابل نیز بهائیت به طمع افتاده و بر خلاف آموزه‌های پرهیز از دخالت در سیاست خود (عباس افندی، مکاتیب، ج 8، صص 246-247)، با استفاده‌ی ابزاری از موضوع انتخابات، تلاش برای به رسمیت شناختن و آزادی زندانیان قانون‌شکنش را دنبال می‌کند.

شعارهای انتخاباتی در جای خود ، آنجا که بتواند مطالبات احاد جامعه را بیان و توسط منتخب مردم پیگیری نماید خوب و قطعا پسندیده است اما انجا که احساسی عمل کند و بخواهد مطالبات جامعه اندکی همچون فرقه بهائیت و یا فرق مضره دیگر را که امروزه بر اساس مد روز دنیا یکشبه تاسیس و به تخریب افکار جوانان میپردازند . دنبال نماید قطعا مورد وثوق رای دهنده گان نمیباشد . 

پی‌نوشت:

جهانگیر منصور، قانون اساسی، تهران: نشر دوران، 1393 ه‍.ش، ص 34.

عباس افندی، مکاتیب، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 134 بدیع، ج 8، صص 246-247.