باب، اولين پيغمبر صاحب توبه نامه!

مژده اي دوستان که مي گويند پس از 124000 پيغمبر، اينبار کسي خود را پيغمبر خدا بر اهل زمين خوانده است که او را عليمحمد باب فرزند يک پارچه فروش شيرازي مي ناميدند. در کمالات وي همين بس که نه تنها اولين پيغمبري است که ادعاي ظهور الله در زمين (يعني ظهور خودش) را نمود، که گوي سبقت از سايرين به سبب کتابت توبه نامه اي ربود. آري. توبه از پيغمبري خويش!!

    اسناد توبه باب از تمامي ادعاهاي دروغينش نه فقط در کتب اسلام گرايان، که در کتب خود بهائي ها و بابي ها آنقدر آمده است که احتياجي به دليل ندارد. اين هم از همان قسمت هاي تاريخ ننگيني است که قابل توجيه نيست. علاوه بر آدرسهائي که از کتب مسلمي در جريان توبه باب به شما مي دهم، آدرس عين اين متن را در کتبي از خود بابي ها و بهائي ها که با اين وجود ايشان را پيغمبر مي دانند به شما مي دهم. ابتدا جريان توبه باب:

    وقتي در مجالس مختلف مناظره با عليمحمد، علي رقم آسان بودن و بديهي بودن برخي سوالات، اوج بي سوادي وي بر همگان آشکار گرديد و باب با فضاحت بسيار به معذرت خواهي و سر افکندگي مجبور گرديد، (اينجا را ببينيد) ارتداد وي بر همگان آشکار شد و علماي وقت حکم به ارتداد وي صادر و خواستار اعدام وي توسط مقامات وقت گرديدند. اگر چه وي را نوعي از مرتد دانستند که با توبه نيز حد وي ساقط نخواهد شد. در همين حال، عده اي از نزديکان شاه، از او خواستند براي فرار از اين مجازات، توبه نامه اي نوشته، مهر و امضا نمايد و در آن از مقام همايوني شاه تقاضاي عفو نمايد. وي نيز توبه نامه اي بدين متن تنظيم کرد:

   "فداك روحي الحمدالله كما هو اهله و مستحقه كه ظهورات فضل و رحمت خود را در هر حال بر كافه عباد خود شامل گردانيده. بحمدالله ثم الحمدلله كه مثل آن حضرت را ينبوع رأفت و رحمت خود فرموده كه به ظهور عطوفتش عفو از بندگان و تستر بر مجرمان و ترحم بر ياغيان فرموده. شهدالله من عنده كه اين بنده ضعيف را قصدي نيست كه خلاف رضاي خداوند عالم و اهل ولايت او باشد. اگر چه بنفسه وجودم ذنب صرف است ولي چون قلبم موفق به توحيد خداوند جلّ ذكره و نبوت رسول او (ص) و ولايت اهل ولايت اوست و لسانم مقر بر كل ما نزل من عندالله است، اميد رحمت او را دارم و مطلقاً خلاف رضاي حق را نخواسته ام و اگر كلماتي كه خلاف رضاي او بوده از قلمم جاري شده، غرضم عصيان نبوده و در هر حال مستغفر و تائبم حضرت او را و اين بنده را مطلق علمي نيست كه منوط به ادعايي باشد، استغفرالله ربي و اتوب اليه من ان ينسب الي الامر و بعضي مناجات و كلمات كه از لسان جاري شده دليل بر هيچ امري نيست و مدعي نيابت خاصه حضرت حجت الله عليه السلام را محض ادعاي مبطل و اين بنده را چنين ادعايي نبوده و نه ادعاي ديگر، مستدعي از الطاف حضرت شاهنشاهي و آن حضرت چنانست كه اين دعاگو را به الطاف و عنايات بساط رأفت و رحمت خود سرافراز فرمايند، والسلام»