«از جمله اشارات صریح به «بهاءالله» در آثار اسلامی، در ارتباط با تفسیر بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ است که به استناد احادیث "ب" بسم الله عبارت است از بهاءالله؛ چنان‌چه، در کتاب نهج البيان عن كشف معانى القرآن در تفسیر بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ آمده است: «... سَألتُ أباعبداللّه (عليه السّلام) عَن تَفسير بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ قال: الباء بهاءاللّه و السين سَناءُاللّه و الميم مَجداللّه... [1] (معنای روایت: از امام صادق (علیه‌السلام) از تفسیر بسم الله الرحمن الرحیم پرسیدم. ایشان فرمودند: منظور از باء روشنایی و نور خدا و مقصود از سین: رفعت و شرف خدا و مقصود از میم: جلال و عظمت خداست...».[2]
با توجه به روایت بالا، بهائیان مدعی‌اند قرآن، پیش‌تر به لقب پیامبرخوانده‌شان «بهاءالله» بشارت داده شده است. اینک لازم است در پاسخ به این شبهه چند پاسخ را ذکر کنیم.
اول: بهائیان در استدلال خود به این روایت، مرتکب مغالطه شده‌اند. چرا که همان‌گونه که در روایت می‌خوانیم امام صادق (علیه‌السلام)، حروف بسم الله را به القاب خداوند نسبت می‌دهد. یکی از القاب خدا، «بهاء» و نورانیت اوست که «ب» بسم الله نشان‌گر آنست. حال اگر بهائیان دلیلی دارند که مقصود روایت متوجه پیامبرخوانده‌شان است، می‌بایست سند ارائه دهند.
دوم: اگر فرضاً بپذیریم مقصود از «بهاءالله» در این آیه پیامبر خوانده‌ی بهائیان است؛ با توجه به ادامه‌ی روایت، من نیز می‌توانم مدعی شوم لقبم «سناءالله» و پیامبر هستم. شما نیز می‌توانید مدعی شوید که «مجدالله» و پیامبر هستید! کی به کی است؟!
سوم: روایتی از حضرت علی (علیه‌السلام) موجود است که ایشان خود را به «ب» بسم الله و نقطه‌ی تحت آن تشبیه می‌کنند؛ هم‌چنان که فرمودند: «أنَّ جَميعَ أسرار الكُتُب السَماويَّة فِي القُرآن، وجَميع ما فِي القُرآن فِي الفاتِحة، وجَميع ما فِي الفاتحة فِي البِسملَة، وجَميع ما فِي البسملة في باء البِسملَة، وجَميعَ ما في باء البِسملَة في النُقطة الَّتي هي تَحتَ البَاء قال الإمام عليّ كرّم اللَّه وجهه: أنا النقطة التي تحت الباء[3]؛ بدان که تمام اسرار کتاب‌های آسمانی در قرآن خلاصه شده و قرآن در سوره‌ی حمد خلاصه شده و سوره‌ی حمد در بسم الله آن خلاصه شده و بسم الله سوره‌ی حمد در باء آن خلاصه شده و بای بسم الله در نقطه‌ی زیر آن خلاصه شده. سپس امام (علیه‌السلام) فرمودند: من همان نقطه‌ی زیر باء هستم».
چهارم: روایات معصومین (علیهم‌السلام) همچون آیات قرآن، به محکم و متشابه تقسیم و تنها کسانی که در دل‌های آن‌ها انحراف است به سوءاستفاده از متشابهات روی می‌آورند.[4] سران بهائی نیز از همین قبیل می‌باشند. آنان آیات و روایات قطعی که بر خاتمیت حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) تأکید دارند را رها کرده و روی به سوءاستفاده از متشابهات، برای فریب عوام‌النّاس آورده‌اند.[5]
پنجم: فرضاً بهائیان مدعی شوند «ب» بسم الله لقب خداست که بر پیامبرخوانده‌ی آنان اشاره دارد و ما نیز بر فرض محال آن را بپذیریم. حال در جواب خواهیم گفت که لقب پیامبرخوانده‌تان برگرفته از چیست؟! مگر نه آن‌که حسینعلی نوری برای اثبات خوش‌خدمتی خود به روس‌ها، لقب دولت روس (بهاء) را بر خود نهاد و برای فریب پیروانش، «الله» را هم به آن چسبانید؟! حال چگونه برای جاسوس روس‌تزار و این دست به دامان ظالمین روزگار خود، لقبی الهی متصور است؟![6]

پی‌نوشت:

[1]. محمد بن حسن‏ شيبانى، نهج البيان عن كشف معانى القرآن، تهران: بنياد دايرة المعارف اسلامى‏، 1413 ق، ج 1، ص 69.
[2]. به نقل از سایت آیین بهائی.
[3]. سیدعادل علوی، علیّ المرتضی نقطة باء البسملة، بی‌جا: المؤسسة الإسلامية العامة للتبليغ والإرشاد، بی‌تا، ج 1، ص 71.
[4]. «هُوَ الَّذي أَنْزَلَ عَلَيْکَ الْکِتابَ مِنْهُ آياتٌ مُحْکَماتٌ هُنَّ أُمُّ الْکِتابِ وَ أُخَرُ مُتَشابِهاتٌ فَأَمَّا الَّذينَ في‏ قُلُوبِهِمْ زَيْغٌ فَيَتَّبِعُونَ ما تَشابَهَ مِنْهُ ابْتِغاءَ الْفِتْنَةِ وَ ابْتِغاءَ تَأْويلِهِ وَ ما يَعْلَمُ تَأْويلَهُ إِلاَّ اللَّهُ وَ الرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ يَقُولُونَ آمَنَّا بِهِ کُلٌّ مِنْ عِنْدِ رَبِّنا وَ ما يَذَّکَّرُ إِلاَّ أُولُوا الْأَلْبابِ [آل‌عمران/7]؛ او کسی است که این کتاب (آسمانی) را بر تو نازل کرد، که قسمتی از آن، آیات «محکم» (صریح و روشن) است که اساس این کتاب می‌باشد (و هرگونه پیچیدگی در آیات دیگر، با مراجعه به این‌ها ، برطرف می‌گردد) و قسمتی از آن، «متشابه» است (آیاتی که به خاطر بالا بودن سطح مطلب و جهات دیگر، در نگاه اول، احتمالات مختلفی در آن می‌رود ولی با توجه به آیات محکم، تفسیر آن‌ها آشکار می‌گردد) اما آن‌ها که در قلوب‌شان انحراف است، به دنبال متشابهاتند، تا فتنه‌انگیزی کنند (و مردم را گمراه سازند) و تفسیر (نادرستی) برای آن می‌طلبند در حالی که تفسیر آن‌ها را، جز خدا و راسخان در علم، نمی‌دانند. (آن‌ها که به دنبال فهم و درکِ اسرارِ همه آیات قرآن در پرتو علم و دانش الهی) می‌گویند: «ما به همه آن ایمان آوردیم همه از طرف پروردگارِ ماست» و جز صاحبان عقل، متذکر نمی‌شوند (و این حقیقت را درک نمی‌کنند)».
[5]. جهت مطالعه‌ی بیشتر، مراجعه کنید به سایت: ویکی فقه (دانشنامه حوزوی)، مقاله‌ی: خاتمیت در قرآن و حدیث(link is external)
[6]. جهت مطالعه‌ی بیشتر، بنگرید به مقاله‌ی: بهاءالله، لقبی استعماری