علی‌محمد شیرازی پیشوای مسلک بابیت و بهائیت اعتراف کرده است: «و کل آیاتی که خداوند از لسان من جاری فرمود، معنی و لفظ آن در مقابل یک حرف کتاب الله و کلمات اهل‌بیت عصمت (علیهم السلام) معدوم صرف است».[1] وی همچنین در جایی دیگر گفته است: «کلماتی که از لسان من جاری شده و باذن الله خواهد شد، معادل یک حرف از ادعیه اهل عصمت (سلام الله علیهم) نخواهد شد».[2]
اما این اعترافات پیشوای بابیت و بهائیت در حالی بود که وی در اظهاراتی کاملاً متناقض، نوشته‌جات سرتاپا غلط خود را بالاتر از کتاب آسمانی قرآن می‌دانست و مدعی می‌شد: «و بعینه این واحد، همان واحد قرآن است که ظاهر و باطن و اول و آخر بوده و حجت بعد بعینه حجت قبل است که فرقان باشد. فرق این است که هزار و دویست و هفتاد سال کلمات ترقی نموده».[3] و یا آن‌جا که می‌گفت: «بیان همان ظهور رسول الله (صلّی الله علیه و آله) هست به نحو اشرف در آخرت و این کتاب به عینه همان فرقان است که به نحو اشرف نازل شده در آخرت».[4]
با این حال می‌توان این پیشوای بابیت و بهائیت را مصداق بارز شخصی سودازده و دوقطبی دانست. چرا که باب در مواقعی خود را شخصی مسلمان شیعی معتقد معرفی و در مواقعی، ادعای نسخ اسلام را با خود یدک می‌کشید. لذاست که در پایان مناظره‌ی وی با علمای تبریز، صحت عقل او توسط حاضرین تأیید نشد.

پی‌نوشت:
[1]. علی‌محمد شیرازی، صحیفه عدلیه، ص 5.
[2]. همان، ص 7.
[3]. علی‌محمد شیرازی، بیان عربی، نسخه‌ی خطی، بی‌جا: بی‌نا، بی‌تا، ص 4.
[4]. همان، ص 55.