مستندات بسیاری از روابط پیدا و پنهان اولیای این مسلک ساختگی، با غاصبان فلسطین وجود دارد. از این‌رو، از جمله‌ی این مستندات را می‌توان در پیام شوقی افندی، به مناسبت تشکیل هیأت بین المللی بهائی برشمرد.
همچنان که شوقی افندی در پیام نهم ژانویه 1951 میلادی خود به تمامی محافل بهائی جهان، اولین وظیفه‌ی منتخبین بهائی در سرتاسر دنیا را ایجاد روابط با رژیم اشغالگر قدس دانسته است: «تحقیق نبواتی (اخباری) که درباره‌ی تأسیس حکومت اسرائیل، از فم (: دهان) شارع امر الهی (: حسینعلی نوری) و مرکز میثاق (: عباس افندی) صادر، و حاکی از پیدایش ملّت مستقلی در أرض اقدس پس از مضی (: گذشت) دو هزار سال می‌باشد، مرا بر آن می‌دارد که تصمیم تاریخی فوق (تأسیس اولین شورای بین المللی بهائی) را إتخاذ نمایم. این شورای جدید التأسیس، عهده‌ار انجام سه وظیفه می‌باشد؛ اول آن‌که با اولیای حکومت اسرائیل، ایجاد روابط نماید...».(1)

اگر به تاریخ حضور جناب بهاء در عکا ، حیفا و البته قبل از آن کمک به نیروهای اشغالگر دولت فخیمه انگلیس در اشغال این سرزمین و شکست قوای عثمانی نگاهی داشته باشیم اساسا نیاز به دستور شورای بیت العدل هم برای ایجاد یک رابطه حسنه با دولت کودک کش اسرائیل از سوی بهائیان نداریم . بهر حال یک معامله انجام شده است.با کمک پشتیبانی و تدارکاتی بهائیان مستقر در عکا و حیفا ارتش انگلیس موفق به شکست قوای عثمانی میگردد و خوب  برای تشکر از این کمک دولت انگلیس بالاترین نشان دولتی را به جناب عبدالبها اهدا مینماید . اما این معامله طرف دیگری هم دارد غاصبان سرزمین فلسطین متعهدند که نسبت به مستاجر خود که بعد از انقلاب اسلامی تبدیل

به یک ابزار بر علیه انقلاب اسلامی شده هم لطف داشته باشند و زمینه آسایش و آرامش آنها را فراهم نمایند . و البته نیم نگاهی هم به نیازهای آنها و تامین این نیازها داشته باشند . اما تمامی این امکانات را فردی با اعتقاد به صهیونیسم مجانی در اختیار کسی نمیگذارد ؟

پاسخ صد البته که نه !!! پس باید دید در معامله تشکیلات بهائیت برای تامین آسایش و آرامش و ... قرار است جامعه بهائیت چه تحفه ارزشمندی را تحویل صاحبخانه نماید ؟ بقول معروف ضرب المثل ایرانیها " گربه برای رضای خدا موش نمیگیره "

این تحفه خیلی چیزها بوده که با نوع رفتار جامعه بهائی در داخل کشور انجام و تقدیم رژیم صهیونیستی شده و بعدها هم تحویل خواهد شد . 
پی‌نوشت:
[1]. اسماعیل رائین، انشعاب در بهائیت پس از مرگ شوقی ربانی، بی‌جا: مؤسسه‌ی تحقیقی رائین، 1357 ش، ص 153؛ مجله‌ی اخبار امری، شماره: 9 و 8، ص 4.