پیامبرخوانده‌ی بهائی در توجیه ادعای خدایی و الوهیت خود، این ادعاها را از جهت این‌که او محل ظهور اسماء و صفات الهیست، صحیح برشمرده است: «و اگر شنیده شود از مظاهر جامعه «إنّی أنا الله»، حق است و ريبی (شکی) در آن نيست. چنان‌چه بكرّات (بسیار زیاد) مبرهن شد كه بظهور و صفات و اسمای ايشان ظهورالله و اسم‌الله و صفة الله در ارض ظاهر».(1)

اما در پاسخ به این ادعای جناب بهاء می‌بایست گفت که آیا صفات و مقاماتی که جناب بهاء برای خود برشمرده (نظیر: زندانی بودن و عدم توانایی نجات خود(2)، زاييده شدن و ادعای عدم تولد (3) بذله گویی(4) خالق خدايان متعدد بودن (5)) هم قابل انتساب به خدای تعالی هستند؟! از طرفی، چگونه صفات خداوند نظیر علم، در پیامبرخوانده‌ی بهائی ظهور داشته حال آن‌که او برای بدست آوردن علم، محتاج مطالعه‌ی كتاب‌های ديگران بوده است؟(6)

آری؛ از طایفه‌ای که بزرگ و کوچکش ادعای خدایی و الوهیت داشته، توجیهاتی در تناقض با ادعاهایشان هم بعید نیست، داعیه‌هایی که به اعتراف عبدالبهاء: «اظهار الوهيت و ربوبيت بسياری نموده، حضرت قدوس روحی له الفداء یک كتاب در تفسير صمد نازل فرمودند از عنوان كتاب تا نهايتش إنّی أنا الله است و جناب طاهره إنّی أنا اللّه را در بدشت تا عنان آسمان بأعلی النداء ( با صدای بلند) بلند نمود و همچنين بعضی احباء در بدشت».(7)

پی‌نوشت:

1- محفل روحانی ملّی بهائیان آلمان، منتخباتی از آثار حضرت بهاءالله، لانگنهاین آلمان: لجنه‌ی نشر آثار امری به زبان‌های فارسی و عربی، 141 بدیع، منتخب 22، ص 43.

2-«لا إلهَ إلّا أنا المَسجون الغریب الفَرید»: حسینعلی نوری، آثار قلم أعلی، کانادا: مؤسسه‌ی معارف بهائی، چاپ سوم، 2006 م، ج 3، لوح 230.

3-«... فِیه وُلِدَ مَن لَم یَلِد و لَم یُولَد»: عبدالحمید اشراق خاوری، رساله ایام تسعه، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 50.

4-«این لوحی است که با نمک خداوند ممزوج شده است...»: حسینعلی نوری، آثار قلم أعلی، کانادا: مؤسسه‌ی معارف بهائی، چاپ سوم، 1996 م، ج 1، لوح: 232، ص 485.

5- «کلُّ الاُلوه مِن رَشح أمری تألَّهت و کُلُّ الرُّبوب مِن طَفحِ حُکمی تربت»: عباس افندی، مکاتیب، نسخه‌ی الکترونیکی، ج 2، ص 255.

6- «این بنده اقبال به ملاحظه‌ی کلمات غیر نداشته و ندارم، لیکن چون جمعی از احوال ایشان سؤال نموده و مستفسر شده بودند، لهذا لازم گشت که قدری در کتب او ملاحظه رود و جواب سائلین بعد از معرفت و بصیرت داده شود»: حسینعلی نوری، ایقان، هوفمایم آلمان: لجنه‌ی ملّی نشر آثار بهائی به زبان فارسی و عربی، 1988 م، ص 122.

7-  عباس افندی، مکاتیب، نسخه‌ی الکترونیکی، ج 2، ص 254.