حضرت محمد صلی الله علیه و آله نسبت به مردم اعراب جاهلی چنان مهربان بود که قرآن کریم در تعریف از او می فرماید: "لَو کُنتَ فَظّاً غَلِیظَ القَلب لَانفَضّوا مِن حَولِک" (آل عمران ۱۵۹) ای پیامبر، اگر تو خشن بودی، مردم از تو دور می شدند. اما مصداق واقعی خشونت را باید حسینعلی بهاء دانست که با الفاظ زشت خود موجب ناراحتی مردم حتی خانواده و خویشانش شده و آنها را از خود طرد نموده است.

کلمات زشت و توهین های بی شرمانه این مدعی دروغین نسبت به مردم هم پا را فراتر نهاده و جامعه روحانیت شیعه و مراجع تقلید را نیز بی نصیب نگذاشته است. چرا که وی در کتاب ایقان علمای اسلام را «خراطین ارض» (کرم های زمین) لقب داده است.

وی همچنین در جای جای کتاب ایقان علمای اسلام را همج الرعاع، کلاب عاویه (سگهای عوعو کننده)، خرلنگ، مردار، خفاش، شجره زقوم و... لقب داده و به باد انتقاد گرفته است تنها به خاطر اینکه علمای شیعه با آئین ساختگی وی مخالفت نموده اند. آیا چنین حرف ها و نسبت های ناروا با دستور «عاشروا مع الادیان بالروح و الرّیحان» که وی در کتاب اقدس (صفحه ۳۹) بیان نموه، سازگاری دارد.

به اعتقاد بهائیان کتاب ایقان میرزا حسینعلی نوری مانند دیگر کتاب های او وحی منزل از طرف خداوند بر او بود، با احتساب این مطلب، این سوال پیش می آید که آیا خداوند متعال الفاظ زشت را به میرزا حسینعلی وحی کرد؟ نعوذ بالله. مگر در کتاب های آسمانی نظیر قرآن کریم الفاظ زشت بکار برده شده است؟

میرزا حسینعلی نوری مازندرانی در کتاب ایقان که در جواب سوالات میرزا محمد خال، دائی علی محمد شیرازی و در دفاع از علی محمد شیرازی و ادعای بابیت وی به رشته تحریر در آورده، در صفحه ۱۶۴ کتابش در این مورد می نویسد: « چرا این خراطین ارض در این احادیث که جمیع آن به مثل شمس در وسط سماء ظاهر شد، تفکر نمی نمایند...»

اسلام که برای حفظ کیان اسلام کمر همت بسته اند تا از آخرین دین الهی و پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله و سلم حفاظت و پاسبانی نمایند، میرزا حسینعلی بهاء آنها را کرم های زمین می خواند، تنها به این خاطر که علمای شیعه با دلائل روشن و منطقی خود ادعاهای واهی او را غلط دانسته و با او مقابله نموده اند.

آیا سزاوار است برای مدِعی مظهریت (هرچند دروغین) چنین الفاظ زشت از دهانش خارج شود؟ معمولاً افراد حقه باز و مدّعیان دروغین با چرب زبانی و مهربانی ظاهری می کوشند در دلهای مردم نفوذ نموده، یاران بیشتری را جذب نماید تا به اهدافشان برسد.

اما پیامبر خود خوانده بهائیان از این سیاست ابتدائی نیز بی بهره بود؛ چرا که وی تمام مردم، علما و مراجع شیعه، حتی برادر و نزدیگانش را از القاب زشت و رکیک محروم نساخت. وقتی رهبر یک فرقه زبانش به چنین الفاظی باز شود، پیروان او نیز چنین می باشند، هرچند در ظاهر خود را مهربان نشان دهند.