اما نگاه کنیم به بدحالان ، که از این عظمت شوکه شده و حتی چشم بروی واقعیت  بفرمایش رهبر فرزانه انقلاب یوم الله ها هم میبندند .

پس از سیلی ایران به آمریکا و موشک‌باران دو پایگاه ارتش تروریست این کشور، تشکیلات بهائی با القای ترس از وقوع جنگ، انتقام را منفورترین واژه و منطق ضعیفان برشمرد! آری؛ در فرقه‌ای که منطق خود را در دست‌بوسی ظالمین و متجاوزین می‌داند، دفاع از وطن را تعصب کور معرفی و اصل وطن را فرای توهم نمی‌داند، باید هم دفاع را حماقت برشمارد!

تشکیلات بهائیت که حتی برای دفاع از حقوق حیوانات و همجنس‌بازان بیانیه می‌دهد، پس از شهادت سردار سرافراز اسلام و ایران سلیمانی، سکوت را برگزید و عناصر آن به جای همراهی و همدلی با آحاد مردم ایران و مظلومان منطقه، همسو با قدرت‌های سلطه‌گر به ابراز شادی و توهین به این سردار سرافراز پرداختند.
اما پس از سیلی ایران به آمریکا و موشک‌باران دو پایگاه ارتش تروریست این کشور، تشکیلات بهائی با القای ترس از وقوع جنگ، انتقام را منفورترین واژه و منطق ضعیفان برشمرد!(1)
آری؛ در فرقه‌ای که منطق خود را در دست‌بوسی و تقدیر از ظالمین و متجاوزین می‌داند: «... اگر ستم‌کاری دست تطاول بگشاید و مانند گرگ تیزچَنگ هجوم نماید، اَحبای الهی مانند اَغنام (گوسفند) تسلیم شوند. لهذا مقاومت ننمایند بلکه تیغ و شمشیر را به شَهد و شیر مقابله نمایند. زخم به جِگرگاه خورند، دست قاتل را ببوسند».(2)
دفاع از وطن را تعصب کور معرفی می‌کند: «تعصّب جنسی تعصّب دینی تعصّب وطنی، تعصّب سیاسی هادم بنیان انسانی است»(3) و اصل وطن را فرای توهم نمی‌داند: «هر قطعه محصوره را كه نام وطن می‌نهيم و به اوهام (توهم‌های) خويش مادر می‌ناميم».(4)
باید هم دفاع از کشور، خون، غیرت، عزت و اقتدار ایران را حماقت برشمارد!

اما همین سران قلدر بهائی، بر خلاف عملکرد خود در به راه انداختن سه جنگ داخلی در کشور و سرکوب مخالفین خود و دستور به بایکوت دگراندیشان؛ برای مواجهه‌ی مظلومان با ظالمان حامی خود، تفکر ظلم‌پذیری را ترویج کرده‌اند؛ همچنان که عبدالبهاء گفته است: «اگر نفسی به نفسی ظلمی کند ستمی کند تعدّی کند و آن شخص مقابله بالمثل نماید این انتقام است و این مذموم است... بلکه باید بالعکس مقابله کند، «عفو» کند، بلکه اگر ممکن شود اعانتی (: کمکی) به متعدّی (: قاتل) نماید. این نوع سزاوار انسان است به جهت اینکه از برای او از انتقام چه ثمری حاصل. هر دو عمل یکی است. اگر مذموم است هر دو مذموم است».(5)

پی‌نوشت:
1- به نقل یکی از کانال‌های تلگرامی تبلیغی تشکیلات بهائیت.
2-عباس افندی، مکاتیب، مصر: به همّت فرج‌الله زکی الکردی، 1921 م، چاپ اول، ج 3، ص 124.
3- عباس افندی، خطابات، لانگنهاین آلمان غربی: لجنه‌ی نشر آثار امری، بی‌تا، ج 2، ص147.
4- عباس افندی، مکاتیب، مصر: فرج‌الله زکی الکردی، 1921 م، ج 3، ص 105.
5- عباس افندی، مفاوضات، مصر: فرج‌الله زکی الکردی، 1920 م، ص 187.