هرچند بهائیت به دلیل در اقلّیت بودن شعار نوع‌دوستی سر می‌دهد، اما در واقع پیامبرخوانده‌ی بهائی بذر کینه و دشمنی از غیربهائیان را در دل پیروانش افشانده است.
همچنان که پیامبرخوانده‌ی بهائی، ملاقات پیروانش با غیربهائیان را ممنوع اعلام کرده است: «با آنان که به خدا و آیاتش کافر شدند (: کسانی که حاضر به پذیرش بهائیت نشدند) معاشرت نکنید و از مثل آن‌ها دوری کنید».(1) و یا آن‌جا که گفته است: «بر هر نفسی لازم است که از انفس خبیثه مشرکه (: بخوانید غیربهائیان) اجتناب نماید».(2) او همچنین دستور به قطع رابطه با غیربهائیان داده است: «إنقَطع عَن الَّذین أشرَکوا و کانوا مِن الخاسرین (3)؛ با آنان که مشرک و زیان‌کار شدند (: بخوانید غیربهائیان)، قطع رابطه کن».
آری؛ جامعه‌ای که بهائیان در اکثریت باشند، غیربهائیان مورد تحریم همه‌جانبه و بایکوت قرار خواهند گرفت و شعارهای تبلیغاتی و ظاهرسازی تشکیلات بهائیت دیگر در آن‌جا معنایی نخواهد داشت. البته بهائیت در عمل نشان داده حتی اقلّیت نیز نتوانسته عاملی برای انحصار طلبیش شود و با حکم به طرد روحانیِ روی‌گردانان از خود (4)، سیاست تحریم همه‌جانبه را در خصوص آنان پیش می‌گیرد. با این حال آموزه‌ی هم‌زیستی مسالمت‌آمیز با پیروان جمیع ادیان در این فرقه (5)، بیشتر به شعاری توخالی شباهت دارد.

پی‌نوشت:
1- «لا تُعاشروا معَ الَّذین هم کفروا بالله و آیاته ثم اجتنبوا عن مثل هولاء»: اشراق خاوری، مائده آسمانی، ج 8، ص 39.
2- همان.
3- حسینعلی نوری، مجموعه الواح مبارکه، قاهره: مطبعه سعادة، 1920 م، ص 90.
4- ر.ک: شوقی افندی، توقيعات مبارکه، بی‌جا: مؤسسه ملّی مطبوعات امری، 125 بديع، ج 4، ص 95-94.
5-. ر.ک: احمد یزدانی، نظری اجمالی در دیانت بهائی، طهران: لجنه‌ی ملّی نشریات امری، 1328، ص 51.