فرقه‌ی ضاله  بهائیت در تبلیغاتش خود را یگانه منادی برابری انسان‌ها معرفی می‌کند. این در حالیست که آتش تند بیت‌العدل، تنها برای حمایت از بهائیان ایران شعله می‌کشد و مسلمانان مظلوم و سایر پیروان ادیان در سراسر عالم برایش اهمیّتی ندارد! شاید پاسخ این تناقض گفتاری رفتاری بهائیت را بتوان در خارج کردن غیربهائیان از دایره‌ی انسانیت، توسط پیشوایان بهائی جستجو نمود.

بهائیت همواره خود را منادی وحدت عالم انسانی و برادری و برابری میان انسان‌ها معرفی می‌کند.(مکاتیب، ج 3، ص 160) از این‌رو در تبلیغات بهائیت، بسیار می‌شنویم که همگی با یکدیگر برابریم و نژاد و آیین، عامل برتریِ ما نیستند. اما سؤال اینست که اگر انسان‌ها همگی با یکدیگر برابرند، پس چرا سردمداران بهائیت، فریادی در دفاع از مسلمانان مظلوم در فلسطین، سوریه، میانمار، عراق، نیجریه، بحرین و... برنمی‌آورند؟! چرا آتش انتقاد بیت‌العدل تنها دامن‌گیر حکومت ایران است؟! چرا شعار برادری و برابری آنان فقط در حق بهائیان ایران تجلّی پیدا می‌کند؟!
البته پاسخ به پرسش‌ها، پیش‌تر توسط پیشوایان بهائی داده شده است. همان هنگام که آنان غیر بهائیان را حیوان می‌شمردند.(بدیع، ص 213) همان هنگام که پیامبرخوانده‌ی این فرقه می‌گفت: «أحِبائی هُم لِئالي الأمر وَ مِن دُونِهِم حَصاة الأرض؛ دوستداران من دُرّ و جواهر و ما بقی، سنگ ريزه‌های زمین خاکی‌اند».(مائده آسمانی، ج 4، ص 353)

پی‌نوشت:
ر.ک: عباس افندی، مکاتیب، مصر: به همت فرج‌الله زکی الکردی، 1921.
ر.ک: حسینعلی نوری، بدیع، تهران: مطبعه آزادگان، بی‌تا.
عبدالحمید اشراق خاوری، مائده آسمانی، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 129 بدیع.