آنچه تا کنون از بهائیان خصوصا انقلاب دیدیم تبلیغ بهائیت صلح طلب و فاقد رفتار خشونت آمیز بوده است . اما سوال این است که چگونه مبلغان و رهبران فعلی بهائیت این تناقض آشکار را توجیه میکنند . ما در ایران اولین ترورها و رفتارهای خشونت آمیز فرقه ای را در بهائیت دیدیم . شورش در مقابل حکومت مرکزی را از بابیان دیدیم . ترور شاه بعنوان حکومت را توسط بهائیان مشاهده کردیم و البته از بین بردن و حمله به مخالفین را در همین آقایان بهائی دیدیم و در بعد از انقلاب هم تلاش مخفیانه و تشکیلاتی برای همراهی با مخالفین نظام جمهوری اسلامی را در همین بهائیان مشاهده نمودیم .

عبدالحسین آیتی (از مبلّغان برجسته و کاتب عبدالبهاء)، در کتاب کشف الحیل خود که پس از برگشت از بهائیت نگاشته، در نقل حکایتی از موضع پیامبرخوانده‌ی بهائیت در قبال اعمال خشونت‌آمیز و گفتار کفرآمیز پیروان خود، آورده است: «یکی از قاتلین استاد محمدعلی سلمانی را در عشق‌آباد دیدم. گفت: وقتی تصمیم بر قتل آن مخالفین گرفتم، از جمال مبارک (حسینعلی نوری) اجازه خواستم. با تبسم و شوخی فرمودند: اگر اجازه ندهم چه می‌کنی؟ عرض کردم: اگر اجازه هم ندهید، من شرکت در قتلشان خواهم کرد. تبسمی نمود که مگر از خدا نمی‌ترسی؟ عرض کردم: خدایی غیر از شما نیست. وجهه مبارک شاد شد و فرمودند: مرحبا! موفق باشی».(1)
اما در بررسی این حکایت باید گفت:
اولاً: چگونه می‌توان بهائیت را مسلک صلح و خشونت‌ستیز دانست،(2)در حالی که پیامبرخوانده‌ی این فرقه اغنام

خود را بر خشونت‌طلبی و ترور ترغیب نموده است؟!
ثانیاً: در حالی که سیره‌ی انبیاء الهی و جانشینان ایشان همواره بر هشدار، تکذیب، تکفیر، نفرین و مبارزه با غلات استوار بوده (3)، چگونه مدعی دروغینی همچون حسینعلی نوری، در قبال ادعای الوهیت خود از جانب پیروانش ابراز رضایت نموده است؟!
لذا این حکایت به خوبی نشان از آن دارد که علاوه بر تجویز پیامبرخوانده‌ی بهائیت بر قتل مخالفین فکری خود، وی به گفتار کفرآمیز پیروانش نیز صحه گذارده است.

اما اینکه بهائیان با این همه سوابق در رفتار خشونت آمیز باز هم با ادعای صلح طلبی ، فریاد مظلومیت سر میدهند در عجبم !!! اساسا در اینمورد یعنی استفاده از خشونت در سرکوب مخالفان وجه مشترکی بین تمامی فرق وجود دارد و هیچ فرقه ای را نمیتوان یافت که تاب تحمل مخالفین خود را داشته باشد .

پی‌نوشت:
1- عبدالحسین آیتی، کشف الحیل (3 جلدی)، تهران: بی‌نا، 1340 ش، ج 3، ص 126.
2- ر.ک: عباس افندی، مکاتیب، مصر: فرج الله زکی الکردی، 1921 م، ج 3، ص 102.
3- جهت آشنایی بیشتر مراجعه شود به پایگاه اطّلاع رسانی حوزه نت، عنوان: شیوه‌های برخورد امام صادق (علیه‌السلام) با غلوّ و غُلات