بهائیت در ایران:پس از تواٿق برای اخراج بابیان از عراق به استانبول، حسینعلی‌بهاء در باغ نجیبیه‌ی بغداد که بعدها به باغ رضوان معروٿ شد، زمزمه‌ی ادعای «مَن یٿظهره‌اللهی» کرد. علاءالدین جورابچی در این‌باره می‌نویسد: «... بهاءالله در سن 46 سالگی در باغ نجیبیّه بیرون شهر بغداد، خود را موعود بیان «مَن یٿظهره‌الله» و موعود همه‌ی کتاب‌های آسمانی و ظهور کلی الهی خوانده و به پیروان حضرت نقطه بیان، اظهار و اعلان ٿرمود. از این رو عید اَعظم بهائیان در این هنگام (بهار سال 1863 م) است».ادامه متن
زرین تاج قزوینی (فاطمه یا ام السلمه) مشهور به طاهره قُرهالعَین یا طاهره بَرَغانی (زاده 1228 قمری برابر با 1823 میلادی در قزوین - درگذشته 1268 قمری برابر با 1850 میلادی).
شوقي افندي ملقب به شوقي رباني (1314-1377/1336ش) فرزند ارشد دختر عبدالبهاء بود که بنا به وصيت وي، در رساله اي موسوم به الواح و وصايا به جانشيني وي منصوب شده بود.
علی محمد باب شیرازی، موسس بابیت است. او شاگرد سید کاظم رشتی بود که با بهره گیری از افکار شیخیه، ادعای بابیت، امامت، خدایی و … کرد و در آخر توبه نامه نوشت و خود را هیچ دانست.
سيد كاظم رشتي بن سيد قاسم بن سيدحبيب از سادات حسيني مدينه ، زبده ترين شاگرد شيخ احمد احسائي بود که پس از مرگ شيخ رهبري شيخيه را برعهده گرفت.
عباس افندي (1260-1340) ملقب به عبدالبهاء، پسر ارشد ميرزا حسينعلي است و نزد بهائيان جانشين وي محسوب مي گردد.
فارسی
English (UK) 
