بی‌تردید فرقه‌ی بهائیت با طرح شعارهای امپریالیستی، با امپریالیسم هم‌نوا شده و از دیرباز ترویج دهنده و بلندگوی شعارهای استعماری است. سران این فرقه در شعارهای خود، علاوه بر تخریب بنیان خانواده، به تحریم و تخریب شعارهای ملّی‌گرایانه که از عناصر مهم وحدت و انسجام ملّی است دست می‌زند.
از جمله‌ی این شعارها، وطن‌دوستی و علاقه به وطن است که علاوه بر میل فطری انسان به آن، در اسلام نیز از علائم ایمان شمرده شده است.[1] لذا بهائیت در اظهار وفاداری به امپریالیسم، مردم را دعوت به ترک تعصبات در خصوص آب و خاک و ملیت فرا می‌خواند [2] و با این هدف، مقدمه‌ساز حذف ملّیت از ملّیت‌ها می‌شود که مساوی با حذف احساسات پاکی است که انسان را به دفاع از میهن فرا می‌خواند.
امروزه، با توجه به شعارهای امپریالیستی که در جهانی‌سازی و دهکده‌ی جهانی از سوی آمریکا مطرح می‌شود، این اهداف استعماری به راحتی قابل درک است. جهان غرب در رواج فرهنگ یکدست خود بر جهان و برچیدن فرهنگ‌های دیگر، از جمله اسلام، می‌کوشد از ابزارهای فراوانی (از جمله فرقه‌ی بهائیت) بهره گیرد.
رائین به نقل از کسروی می‌گوید: «می‌گویند جمال مبارک فرموده، بعد از جنگ جهانی، دین‌ها یکی می‌شود و جنگ را حرام کرده و... مانند سخن بهاء (میرزاحسینعلی) را، ما امروز از وزیر خارجه آمریکا می‌شنویم. این وزیر خارجه می‌گوید، پس از جنگ باید همه  دین‌ها یکی باشد».[3]
ساموئل هانتینگتون،[4] در ارائه‌ی نظریه برخورد تمدن‌ها، به برخی از شعارهای دهکده جهانی که بی‌ارتباط با افکار بهائیان نیست، اشاره کرده که معلوم می‌شود این سخنان، از حلقوم امپریالیسم به بهائیان دیکته شده است.[5]
لذا؛ تلاش‌هایی که استعمار به سرکردگی آمریکا درباره‌ی بهائیت، برای فراگیری تفکر بهائیت، در این دوره انجام می‌دهد؛ در قالب رسمیت دادن به این فرقه انحرافی در سطوح مختلف بین‌الملل می‌باشد.[6]

پی‌نوشت:

[1]. «حُبُّ الوَطَنِ مِنَ الإیمَانِ»: علی نمازی، مستدرک سفینة البحار، تهران: بنیاد بعثت، 1409 ق، ج 10، ص 375. ابن حجر عسقلانی، فتح‌الباری فی شرح صحیح بخاری، بیروت: بی‌تا، بی‌نا، ج 3، ص 494.
[2]. عباس افندی، خطابات مبارکه، لانگنهاین آلمان غربی: لجنه ملّی نشر آثار امری به لسان‌های فارسی و عربی، بی‌تا، ج 3، ص 147.
[3]. اسماعیل رائین، انشعاب در بهائیت پس از مرگ شوقی ربانی، تهران: مؤسسه تحقیقی رائین، چاپ مرو، بی‌تا، ص 210.
[4]. از اساتید دانشگاه هاروارد آمریکا که نظریه برخورد تمدن‌ها را مطرح کرد.
[5]. ساموئل هانتینگتون، تمدن‌ها و بازسازی نظام جهانی، تهران: کتابسرا، ترجمه مینو احمدسرتیپ، 1380، ص 134.
[6]. سعید زاهدانی، محمدعلی سلامی، بهائیت در ایران،  تهران: مرکز اسناد، چاپ دهم، 1381، صص 285-280.