مبلّغان بهائی با اشاره به روایتی از حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله)، در خصوص نحوه‌ی برخورد با بدعت‌گزاران [کافی، ج 2، ص 375]؛ واژه‌ی «باهتوهم» را به معنای «تهمت زدن» ترجمه کرده و در کلامی کنایه‌آمیز مدعی شدند: «آیا دلیل انبوه دروغ و تهمت‌ها به آئین بهایی و بهاییان اینگونه احادیث هستند؟!...»[کانال تلگرامی بهائی] در پاسخ به این ادعای مبلّغان بهائی می‌بایست گفت:
اولاً: واژه «باهتوهم» از ماده «بهت» به معنی «مبهوت ساختن» است. یعنی به قدری با قوّت با آنان بحث کنید و دلیل محکم و قاطع ارائه کنید، که اهل بدعت را «متحیّر و مبهوت» ساخته و از پاسخ دادن ناتوان کنید. همچنان که حضرت ابراهیم (علیه السلام) چنان منطقی و مستحکم با کافر بت‌پرست احتجاج کرد که او را مبهوت نمود.[بقره/258] همچنین مؤیّد آن، عمل و توصیه‌ی فقهای اسلامی است؛ همچنان که شهید ثانی (ره) فرموده‌اند: «در نقد و اعتراض آن‌ها، نباید ذرّه‌ای از حقیقت منحرف شده و مرتکب دروغ گردید».[شرح اصول کافی، ج 10، ص 43] حال این ترجمه‌ی ناصحیح ، حکایت از بی‌سوادی مبلّغان بهائی و یا سوءنیّت آنان دارد. چه معنائی از این بیان معصوم میتواند غیر منطقی و پشتوانه برای اعلام جهالت مبلغان بهائی تلقی گردد . و اساسا هر آنچه در ایات و روایات آمده با آنچه بهائیان ادعا دارند فاصله زمانی بیش از 1200 سال دارد . که همگان قطعا در این اینکه یک مبلغ بهائی نمیتواند بلحاظ سطح علمی و عدم آشنائی با موضوع  به آن علم داشته باشد اتفاق نظر دارید .
ثانیاً: زمانی که بهائیان بدستور رهبران خود همه احاد جامعه را جاهل میدانند الا بهائیان چگونه میتوان یک بحث مبتنی بر منطق و علم را با اینان دنبال کرد .

توجه کنید بر خلاف آیین الهی اسلام که پیروانش را به بحث علمی با مخالفین و مبهوت ساختن آنان فرامی‌خواند، بهائیان بنابه دستور پیشوایان خود، حق هیچگونه بحث و معاشرت با مخالفینشان را ندارند. بی‌شک این رویکرد، نشان از ترس پیشوایان بهائی، برای رسوایی‌شان داشته است.[ر.ک: مائده آسمانی، ج 8، ص 38]

نکته دیگر استفاده رهبران آئین بهائی از احادث و روایات اسلامی برای اثبات ادعاها ی خود میباشد . سوال اینجاست " آیا در متون بجا مانده از بهائیان  نکته ای برای اثبات یافت میشود .؟ که البته پاسخ این سوال راحت است که اگر یافت میشد بهائیان متوسل به ادیان الهی نمیشدند .

پی‌نوشت:
«إذا رَأيتُم أهل الرَيب والبِدَع مِن بَعدی فأظهر و البَراءة مِنهم و أكثَروا مِن سَبِّهم والقَول فيهم والوقيعة و باهِتوهُم كَيلا يَطمَعوا فی الفساد فِی الإسلام و يحذر هم الناس ولا يَتعلَّمون مِن بِدَعِهِم يكتب الله لكم بذلک الحَسنات و يَرفَع لَكُم بِهِ الدَّرَجات فِی الآخِرَة». کلینی، کافی، تهران: دارالکتب العلمیه، 1363 ش، چ پنجم، ج 2، ص 375. «... فَبُهِتَ الَّذي کَفَرَ... [بقره/258]؛ پس آن کس که کفر ورزیده بود مبهوت ماند».
مازندرانی، شرح اصول کافی، بیروت: دار احیاء التراث العربی، چاپ اول، 1421 ق، ج 10، ص 43.
اشراق خاوری، مائده آسمانی، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 129 بدیع، ج 8، ص 38.