در یکی از استدلال‌های آنان می‌خوانیم: «در کتاب تفسیر روح البیان، در تفسیر «ابجد» آمده است که الف در ابجد اشاره به آلاء خداست، ب اشاره به بهاء خداست...: فَقَال عيسى أ تَدری ما أبجَد قَال لا فَقَال اما الألِف فَآلاءُ اللّه و البَاء بَهاءُ اللّه و الجِيم جَلالُ اللّه و الدال دِين اللّه». [کانال تلگرامی بهائی، به نقل از: تفسیر روح‌البیان، ج 5، ص 333]
در جواب به این استدلال ذکر دو نکته ضروریست:
1. روایت فوق در حال انتساب حروف ابجد به صفات الهی بوده و ربط آن به پیشوای بهائیان، نیازمند دلیل است. البته بهائیان به جای ارائه‌ی دلیل، تنها به سوءاستفاده از این شباهت در لقب، بسنده کرده‌اند.
2. لقب «بهاء» که سرکرده‌ی بهائیان بر روی خود نهاده، در راستای اثبات خوش‌خدمتی‌اش به امپراطوری روس (که در آن زمان لقب بهیه داشت) بوده و هیچ‌گاه نمی‌توان آن را با صفات خدا یکی دانست.[سیری در کتاب‌های بهائیان، صص 58-50]

پی‌نوشت:
اسماعیل حقى بروسوى، تفسير روح البيان‏، بیروت: نشر دارالفكر، بی‌تا. ترجمه‌ی روایت: «حضرت عیسی (علیه‌السلام) فرمود: آیا می‌دانی ابجد چیست؟ خیر. سپس فرمودند: الف آن به معنای نعمت‌های خدا، باء آن به معنای نور خدا، جیم آن جبروت خدا و دال آن به معنای شریعت خداست».
ر.ک: رضا سلطان‌زاده، سیری در کتاب‌های بهائیان، تهران: دارالکتب الاسلامیه، چ 2، 1336، صص 58-50.