در پاسخ می‌گوییم: با ملاحظه‌ی منابع اسلامی درخواهیم یافت که پیشوایان اسلام، از دشنام بسیار نهی کرده‌اند. بنابراین منظور از سبّ و لعن که در قرآن نیز به کار رفته طلب عذاب و ناکامی برای دشمنان دین است.

پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بهائیت در شبکه‌های اجتماعی مجازی خود، پس از نقل روایتی از پیامبر گرامی اسلام (صلّی الله علیه و آله) که مسلمانان را به سبّ و لعن بدعت‌گذاران در دین امر کرده بود، در پیامی کنایه‌آمیز گفت: «مسلمان گرامی آیا این حدیث می‌تواند حرف اسلام و پیامبرش باشد؟...». در پاسخ به این کنایه‌ی بهائیان می‌بایست گفت:
اولاً: خداوند و بالتبع پیامبر اسلام و امامان (علیهم السلام)، از بدزبانی و دشنام حتی نسبت به دشمنان نهی کرده‌اند. هم‌چنان که قرآن کریم، نرم‌خویی پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) را عامل جذب ایشان معرفی می‌کند.[آل‌عمران/159] همچنین پیامبر گرامی اسلام (صلّی الله علیه و آله) فرمودند: «خداوند بهشت را بر هر بد زبان فحش دهنده و کم حیا که برایش اهمیت ندارد چه می‌گوید و به او چه می‌گویند، حرام کرده است».[کافی، ج 2، ص 323]
ثانیاً: منظور از سبّ و لعن، دشنام و بی‌ادبی نیست، بلکه طلب عذاب و ناکامی برای افرادی است که آنان را دشمن خدا و دین می‌دانیم. از این‌روست که خداوند در قرآن کریم، خود اقدام به لعن چنین کسانی کرده است.[بقره/159]

پی‌نوشت:
«فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَوْ كُنْتَ فَظًّا غَليظَ الْقَلْبِ لاَنْفَضُّوا مِنْ حَوْلِك [آل‌عمران/159]؛ به (برکت) رحمت الهی، در برابر آنان (مردم) نرم (و مهربان) شدی! و اگر خشن و سنگ‌دل بودی، از اطراف تو پراکنده می‌شدند».
«إِنَّ اللَّهَ حَرَّمَ الْجَنَّةَ عَلَى كُلِّ فَحَّاشٍ بَذِي‏ءٍ قَلِيلِ الْحَيَاءِ لَا يُبَالِي مَا قَالَ وَ لَا مَا قِيلَ لَه»: کلینی ، کافی، تهران: دارالکتب الاسلامیه ، 1363 ش، چاپ پنجم.
«إِنَّ الَّذينَ يَکْتُمُونَ ما أَنْزَلْنا مِنَ الْبَيِّناتِ وَ الْهُدي‏ مِنْ بَعْدِ ما بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِي الْکِتابِ أُولئِکَ يَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَ يَلْعَنُهُمُ اللاَّعِنُونَ [بقره/159]؛ کسانی که دلایل روشن و وسیله هدایتی را که نازل کرده‌ایم، بعد از آن‌که در کتاب برای مردم بیان نمودیم، کتمان کنند، خدا آن‌ها را لعنت می‌کند و همه لعن کنندگان نیز، آن‌ها را لعن می‌کنند».