علی‌محمد شیرازی (پیشوای بابیه و مبشّر بهائیت) در رابطه با کتاب بیان خود گفته است: «در هر زمان، خداوند عزّوجل، کتاب و حجتی از برای خلق مقدر فرموده و می‌فرماید و در سنه (سال) هزار و دویست و هفتاد از بعثت محمّد رسول الله (صلّی الله علیه و آله)، کتاب بیان و حجت را ذات حروف سبع (محمدعلی) قرار داد و ابواب دین را عدد نوزده واحد قرار داد».[1]

همانطور که گفته شد اساسا این وعده جناب علی محمد نه تنها توسط خود او بلکه توسط جانشینانش هم محقق نشد.
وی در ابتدای کتاب خود وعده داده بود: «و به یقین نظر کن که ابواب دین بیان مترتب گشته به عدد کل شی (کل شیء به حساب ابجد، برابر با عدد 361 است)».
جناب علی محمد تنها توانست بیان فارسی را تا باب دهم از واحد نهم و بیان عربی را تا واحد یازدهم نگاشت که به این ترتیب، بیان فارسی 162 باب و بیان عربی 209 باب رسید. لذا علی‌محمد شیرازی برای آن‌که وعده‌اش روی زمین نماند، به جانشین خود یحیی صبح اَزل دستور داد تا آیات به ظاهر وحیانی بیان را تکمیل کند.[2] اما جالب‌تر آن‌که یحیی صبح ازل نیز نتوانست این وعده‌ی به ظاهر الهی علی‌محمد شیرازی را محقق کند و تنها توانست 2 واحد و 9 باب (جمعاً 47 باب) بنویسد و نتوانست آن را تکمیل کند و افسانه‌ی تکمیل بیان به عدد 361، به خاطرات پیوست.

حال این سوال همیشه در اذهان بهائیان و غیر بهائیان مطرح بوده و هست که :
اگر کتاب بیان و وعده‌ی تکمیل آن از جانب خدا بود، پس چرا هیچ‌گاه تکمیل نشد؟! مگر خداوند در قرآن نفرموده است: «... إِنَّ اللَّهَ لَا يُخْلِفُ الْمِيعَادَ [آل‌عمران/9]؛ قطعاً خداوند در وعده‌ی (خود) خلاف نمى‌كند».

پس خُلف وعده‌ی علی‌محمد شیرازی و کتاب بیان چه معنی دارد؟!

پی‌نوشت:
[1]. علی‌محمد شیرازی، بیان فارسی، بی‌جا: بی‌نا، نسخه‌ی 1330، ص 12.
[2]. علی‌محمد شیرازی، وصیت‌نامه حضرت رَبّ أعلی خطاب به صبح أزل، ص 2.