رنگ و بوی دینی به بدعت‌های شوم دادن، از جمله رفتارهای ناشایست سران فِرَق ضاله و گمراه در طول تاریخ بوده است. مشایخ شیخیه، برای این‌که بتوانند به اهداف خود در بدعت رکن رابع و ناطق واحد دست یابند، اطاعت از او را لازم و واجب و مخالفت با ایشان را شرک و ردّ بر خدا و رسول خدا می‌دانند. کریمخان کرمانی، مؤسس فرقه‌ی شیخیه‌ی کریمخانیه در شهر کرمان، در کتاب ارشاد العوام خود در خصوص اطاعت از رکن رابع و مخالفت با ایشان می‌نویسد: «اگر ردّ بر علمای ظاهر، ردّ بر خداست و آن شرك است، ردّ بر ايشان [یعنی رکن رابع] به طريق اولي، ردّ بر خداست و به طريق اولی شرك است. پس در اين كلام شبهه نيست كه اطاعت ايشان، موافق ظواهر فقاهت و شرايع ظاهره واجب است و ردّ بر ايشان، ردّ بر خدا و ردّ بر خدا شرك است البته و ردّ بر رسول الله است (صلی الله عليه و آله) البته.» [1]
با این بیان، باید تمام فقها و بزرگان شیعه را که فرقه‌ی شیخیه را منحرف و رکن رابع را یک بدعت سوء می‌دانند، مشرک و تنها همان چند عالم شیخی‌مآب را موحد و پرهیزگار دانست! آیا رد کریم‌خان، که به فرموده‌ی برخی از علمای معاصر، یک دکان‌باز بوده است، رد بر خدا و رسول خدا است؟! [2]

پی‌نوشت:

[1]. کریمخان کرمانی، ارشاد العوام، نسخه‌ی الکترونیکی، ج 4، ص 135.
[2]. علی اکبر باقری، نقد و بررسی آرای کلامی شیخیه‌ی کرمان، قم: انتشارات مؤسسه‌ی آموزشی و پژوهشی امام خمینی (رحمه الله)، 1392 ش، ص ۱۱۰.