0000یکی از دوستانم نقل کرد در سفری که به مصر به ملاقات آقای ابوالفضل گلپایگانی، نویسنده فرائد که با قلم طرارانه و مسموم، آن کتاب را به نفع بهائیت نوشت رفته بودم، دیدم ایشان در حجره ای با مختصر زندگانی فقیرانه ای روزگار می گذرانند؛ ضمناً اضافه کرد یادم نمی رود که ایشان منقلی جلوی خود گذاشته و قوری ای بش (یند) زده هم کنار منقل و یک دانه فنجان کثیف که معلوم بود مدت ها است شسته نشده روی نعلبکی کثیف تر از آن گذاشته بودند، خود او هم زانو بغل زده در حیرت بود، پس از سلام و خوش و بش کردن گفتم: رفیق عزیز این چه وضع است؟! چه می کنی؟ 

بلافاصله این آیه را خواند: «خسر الدنیا و الاخرة ذلك هو الخسران المبین» و این آیه ای است که عمر بن سعد ابی وقاص وقتی از کربلا برگشت و ابن زیاد از دادن حکومت ری به وی امتناع ورزید قرائت کرد؛ سپس شروع کرد به گریه کردن و گفت: «ان الافندی رجل سیاسی خدعنا بشیطنته»، عباس افندی مردی سیاسی بود، به تقلبش ما را گول زد. حال فهمیده ام که گول خورده ام. اما آنها قبل از آنکه دست و پائی کنم و به ایران برگردم و ردّیه ای بنویسم، فوراً احساس کردند و چنان شهرت دادند که من به صورت ظاهر آزادم، ولی در حقیقت زندانی ام .خلاصه تمام زحمات مرا فراموش کرده، با پرداخت ماهی یک و نیم لیره انگلیسی که به زحمت زندگانی مرا کفایت می کند، مرا در اینجا متوقف ساخته اند. و باز هم شروع کرد به گریه کردن. مدتی که اشک ریخت دیدم دست بر دست می زند و می گوید آه! آه! دیوانه وار مدتی آه کشید، سپس ساکت شد و دست ها را که با آنها زانوها را بغل کرده بود روی سینه گذاشت. به طوری که دست راست او روی بازوی چپ و دست چپ روی بازوی راست واقع شده بود، با نهایت ناراحتی سر و بدن را به راست و چپ حرکت می داد و حرف نمی زد. به طوری که من خسته شدم. حرکت کردم و خارج شدم. از زیادی حیرانی توجهی به من ننمود. و شاید متوجه شد که من از اطاق خارج شدم. 0000 (1)

ابوالفضل گلپایگانی کیست :

يكي از افراد ممتاز فرقه ي ضاله ي بهايي «ميرزا ابوالفضل گلپايگاني» است، به طوري كه كتاب فرائد او را ، مفصل ترين و بالاترين كتاب استدلالي و نظري بهائيه مي دانند، وي در آن كتاب آيات قرآن و روايات اسلامي را تحريف و تأويل كرده، و با صدها توجيهات التقاطي و مضحك و بافندگي هاي خنده آور و خنك، آنها را به مسلك بهايي تطبيق نموده است.
كتاب فرائد گلپايگاني، داراي 731 صفحه، هر صفحه اي 19 سطر به اضافه ي 25 صفحه ي فهرست و جدول صواب و خطا است، كه تأليف آن را در شب عيد فطر سال 1315 هجري به پايان رسانده است.
وي در سال 1260 هجري در گلپايگان متولد شد و در سال 1293 بر اثر ملاقات با فاضل قائيني (نبيل اكبر آقا محمد پسر ملا احمد وفات يافته سال 1309 هجري در بخارا) و ديگران در سن 33 سالگي بهائي شده است، و به تبليغ اين مرام پرداخته است، او نخست از طرف حسينعلي بهاء و سپس از طرف عباس افندي مأمور نوشتن كتاب هاي به اصطلاح استدلالي گشت، و با لفظ بازي و تلفيق كلمات، دين خود را به اربابش نيكو ادا كرد.
و در اين مسير مسافرت هايي به اروپا، آمريكا، مصر، تركستان و سوريه كرده و چندين كتاب به حمايت از مرام بهايي نوشت، كه از جمله آنها كشف الغطا، و درر بهيه، حجج بهيه، برهان لامع، رساله ي ايوبيه و رساله اسكندريه است.
عباس افندي توجه خاصي به گلپايگاني داشت و او را لايق كارهاي مهم مي دانست از اين رو وقتي كه تصميم گرفت در كشورهاي غربي پايگاه تبليغي ايجاد كند، دست نياز به سوي ابوالفضل گلپايگاني دراز كرد، و او را براي اين امر خطير مأمور ساخت و به استمداد طلبيد.

گفته شده او در سالهای پایانی عمر خود از بهائیت کناره گرفت و مسلمان شد . خاطره نقل شده از سید موسی اصفهانی گرچه به اسلام آوردن میرزا ی گلپایگانی اشاره ندارد ولی نوع پاسخ او به فرد مراجعه کننده فرد را به این نتیجه میرساند که او هم یک فریب خورده بیش نبوده است .
سرانجام در سال 1332 ه. ق در 72 سالگي در مصر درگذشت. [1] .

پی نوشت : خاطرات مسیح الله رحمانی مبلغ بازگشته از بهائیت . مشهد

حامد محمودی خرداد 97