اما گذشته از میزان صحت این خبر و یا به سرقت رفتن این سند و هرگونه احتمالی که سبب دلخوشی مبلغان بهائیت را فراهم آورد ، باید دانست که حتی با نادیده گرفتن این برگ تاریخی، در «متون بهائی» بارها به توبه‌ی علی‌محمد باب تصریح شده است:
اول: به تصریح تاریخ نبیل زرندی، پس از آن‌که علی‌محمد باب، ادعای نیابت خاص خود را برای حضرت صاحب الزمان (علیه السلام) مطرح نمود، به صرف خوردن یک سیلی از فرّاش حاکم فارس [2]، تمامی ادعاهای خود را منکر شد و در مسجد وکیل شیراز، توبه‌ی علنی نمود.[3] جالب است بدانیم که بر خلاف ادعای نویسندگان بهائی (مبنی بر معرفی پایبندی طرفدران باب بخاطر استقامت او)، اقدام علی‌محمد شیرازی در توبه‌ی زود هنگامش، موجب لغزش و رویگردانی برخی طرفدارانش از او شد.[4]
دوم: فاضل مازندارنی از دیگر مبلّغان سرشناس بهائیت نیز در کتاب اسرارالآثار، صراحتاً توبه نامه‌ی باب را در قالب ابلاغیه‌ای (معروف به ابلاغیه‌ی الف) ذکر کرده است.[5] نکات برجسته در این ابلاغیه‌ی جناب باب، تصریح او به عدم امکان نسخ دین اسلام، اعتراف به قائمیت حضرت محمّد بن الحسن العسکری (علیه السلام) و وجود نواب اربعه برای ایشان در عصر غیبت صغری می‌باشد.
سوم: ابوالفضل گلپایگانی (از برجسته‌ترین مبلّغان بهائیت) نیز شرح توبه نامه‌ی مکتوب جناب باب را در کشف الغطای خود ذکر کرده و این توبه نامه را حاصل تنبیه معقول او دانسته است.[6]
با این حال، اگر مشکل بهائیان سند توبه‌ی باب است، که شرح آن در کتاب‌های معتبر ایشان به تفصیل ذکر شده و اگر به دنبال بهانه‌جویی برای پایبندی به عقاید باطل بهائیت هستند که خبر گم شدن نسخه‌ی خطی آن هم می‌تواند بهانه‌ی خوبی باشد.

پی‌نوشت:
[1]. خبرگزاری مهر، تیتر خبر: جعبه توبه نامه باب مفقود شده است، کد خبر 434120، مورخ: 1385/10/20.
[2]. اشراق خاوری، مطالع الأنوار (تلخیص تاریخ نبیل زرندی)، مؤسسه ملّی مطبوعات امری، بی‌تا، ص 129.
[3]. همان، ص 132.
[4]. همان، ص 135.
[5]. فاضل مازندرانی، اسرارالآثار، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 124 بدیع، صص 182-179.
[6]. ابوالفضل گلپایگانی، کشف الغطاء، چاپ ترکستان: بی‌نا، بی‌تا، ص 205-204.