عبدالبهاء: «اما "حضرت أعلی" (: علی‌محمد باب) روحی له الفداء در سن جوانی یعنی وقتی 25 سال از عمر مبارک گذشته بود، قیام فرمودند. در میان طایفه‌ی شیعیان عموماً مسلّم است که حضرت در هیچ مدرسه‌ای تحصیل نفرمودند و نزد کسی اکتساب علوم نکردند و جمیع اهل شیراز گواهی می‌دهند».(1)
اما بهتر است که طایفه‌ی شیعه در این خصوص سکوت اختیار کرده و تنها بابی‌ها و بهائیان پاسخگوی این ادعای عبدالبهاء باشند:
اولین فردی که ادعای عبدالبهاء را رد می‌کند، شخص علی‌محمد باب است. علی‌محمد شیرازی در کتاب بیان عربی خود، به درس خواندن و حتی کُند ذهن بودن و کتک خوردن از معلّم در دوران کودکی اعتراف کرده است.(2) وی همچنین به تحصیل در دوران جوانی نزد دومین پیشوای شیخیه (کاظم رشتی) نیز اعتراف نموده است.(3)
نویسندگان و مبلّغان مطرح بهائی نیز همچون نبیل زرندی (4)، ابوالفضل گلپایگانی (5)  اشراق خاوری (6)، عبدالحسین آیتی (7) ، احمد یزدانی (8)و علی‌اکبر فروتن (9) نیز به درس خوانده بودن علی‌محمد باب اعتراف کرده و دروغ عبدالبهاء را آشکار ساخته‌اند.
اما به راستی چگونه می‌توان پایه‌های حقانیت علی‌محمد شیرازی را بر دروغ استوار ساخت؛ دروغی که حتی منابع دست اول بهائی، به تکذیب آن پرداخته‌اند؟!

پی‌نوشت:
1- عباس افندی، مفاوضات، مصر: فرج‌الله زکی الکردی، 1920 م، ص 19.
2-علی‌محمد باب، بیان عربی، نشر بابیه، ص 26-25.
3- محمدعلی فیضی، حضرت نقطه اولی، تهران: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 132 بدیع، ص 107؛ اسدالله فاضل مازندرانی، اسرارالآثار خصوصی، تهران: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 134 بدیع، ج 1، ص 35.
4- اشراق خاوری، تلخیص تاریخ نبیل زرندی، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 59.
5- ابوالفضل گلپایگانی، کشف الغطاء، نسخه‌ی الکترونیکی، صص 83-57-56.
6- اشراق خاوری، رحیق مختوم، بی‌جا: لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری، 103 بدیع، ج 2، ص 1045.
7- عبدالحسین آیتی، کواکب الدریه، نسخه‌ی الکترونیکی، ج 1، ص 31.
8-احمد یزدانی، نظری اجمالی در دیانت بهائی، طهران: لجنه‌ی ملّی نشریات امری، 1328، ص 12.
9- علی‌اکبر فروتن، درس نهم، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 132 بدیع، قسمت 7، ص 16.