بهائیت در ایران :  انجمن حجّتیه یک تشکل مذهبی ویژه با هدف مبارزه با بهائیت از اواسط سال 1330 در تهران و سپس سایر شهرها پدید آمد. این انجمن به دلیل گستردگی فعالیت‌های بهائیان، با ساماندهی تشکیلاتی منظم و کادرسازی نیرو، همه توان خود را برای خنثی سازی تبلیغات فرقه ضاله بهائیت به کار می‌بست. از دیدگاه برخی محققین، «بدون تردید انجمن حجّتیه، سهم بزرگی در آموز‍‌ش‌های دینی برای نسل جوان جدید داشته؛ جوانان با شرکت در جلسات تدریس و آموزش، طوری آماده می‌شدند که در برابر اندیشه‌های الحادی دیگر، از جمله مارکسیسم نیز می‌توانستند بایستند».(1) اما در عین حال بسیاری از مذهبیون، خصوصا جریان‌های اسلامی مبارز انتقادات اساسی به عملکرد انجمن داشتند زیرا؛ «اولا، ریشه نشر بهائیت خود رژیم پهلوی بود و ثانیا، اینکه مبارزه با بهائیت نوعی انحراف از مسیر مبارزه بر ضد رژیم پهلوی و جایگزینی معلول‌ها به جای علت‌هاست».(2)

بهائیت در ایران : یکی از تعالیم مسلک بهائی که ادعا دارند بدیع است (یعنی قبل از ایشان هیچ دین و آیینی به آن نپرداخته و ابتکار بهائیت است)، وحدت اساس ادیان است؛ با این استدلال که اساس همه ادیان، اعتقاد به خداوند یگانه و زندگی بعد از مرگ و توجه به اخلاق پسندیده و نیکو و کمالات عالیه انسانی است. بنابراین، اساس همه ادیان الهی یکی است و فقط در احکام و فروعات تفاوت دارند که دلیل آن نیز رشد و تکامل و بلوغ بشر در طول زمان است؛ در هر زمان با توجه به رشد فکری و عقلی بشر که رشدی نامحدود است، آموزه‌ها و احکام الهی نیز تغییر خواهد کرد. عبدالبهاء در این باره می‌گوید: «هریک از ادیان مقدسه الهیه که تا حال نازل شده، منقسم به دو قسم است؛ یک قسم روحانیات است، معرفت الله... پس باید به آن حقیقت متوصل شویم که تا ملل عالم، متفق شوند تا این نزاع و جدال به کلی زایل شود. جمیع بشر، متحد و متفق شوند...»(1)

نکته:

بهائیت در ایران : ساختار مشرق الأذکار و مراکز این‌چنینی، بنایی برای مخالفت با اسلام است. طبق ادعای میرزا حسینعلی، این مراکز برای عبادت و ذکر است، ولی این‌که در هر قاره‌ای فقط یک یا چند مشرق الأذکار بیشتر وجود ندارد، شاهد بر این است که نه تنها این مراکز منسوب به بهائیت، موقعیت معنوی نداشته بلکه سیاسی و البته مکانهائی تشکیلاتی‌اند.