ریشه اصلی بهائیت ریشه اصلی بهائیت را باید در فرقه ای با نام « شیخیه » جست و جو کرد این فرقه توسط فردی با نام شیخ احمد احسائی پایه گذاری شد.

شیخ احمد ، در سال ۱۱۷۵ ه.ق و به قولی ۱۱۶۶ ه.ق در آبادی احساء واقع در کشور عربستان کنونی بدنیا آمد ، پس از تحصیلات اولیه با فرقه صوفیه رابطه پیدا کرد و کم کم روحیه صوفیه گر ی در او پیدا شد . او بر اساس پیشینه فکری صوفی منشی در عین حال که شیعه بوداعتقاد بر ۴ اصل داشت که عبارت بودند از: ۱- خدا ۲- پیامبر ۳- امام ۴- باب امام (واسطه بین امام ومردم) او مدعی شد که من نائب و باب خاص امام زمان هستم و در اواخر عمر یکی از شاگردانش به نام سید کاظم رشتی را جانشین خود معرفی کرد.

بهائیت در ایران : عده‌ی زیادی از مبلغین بهایی که اتفاقا برخی از آنها در حلقه اول رهبران بهائی بودند پس از مواجهه با علما و دانشمندان مسلمان متوجه بطلان بهاییت شده‏ اند، ولی به واسطه‌ی مطامع دنیوی و یا ترس از برخورد تشکیلات بهاییت توبه‌ی خود را اظهار نکرده‎اند که می‌توان به اسامی و شرح حال آنان در نوشته‏های «آیتی، نیکو، صبحی و ...» مراجعه نمود. ولی بهر حال از بهائیت بریدند و در نقد بهائیت قلم زدند . همیشه این سوال در ذهن اهالی پژوهش و تحقیق وجود دارد که این بریدگی و پشت کردن به آئین بهائیت چرا اتفاق افتاده است ؟

بهائیت در ایران : روز 28 نوامبر همه ساله توسط تشکیلات بهاییت با تبلیغات گسترده ای همراه است و رسانه های متعلق به سازمان بهاییت در این روز به یاد مردی که او را مصلح بین جهان معرفی مینمایند برنامه های مختلفی برگزار میکنند،این روز یادآور مرگ عبدالبهاء رهبر تشکیلات بهایی است و در تقویم بهایی روز صعود عبدالبهاء نامگزاری شده است .

ویژگی رجال و رهبران آسمانی، ارتباط با جهان غیب و آگاهی از اخبار و اسرار نهان هستی است.