عزالدین رضا نژاد
محمدعلی فلاح علی­آباد
چکیده
گنجینه روایی شیعه، آکنده از روایاتی است که تصویرگر جریانات آخرالزمانی است. این روایات که از آن به روایات پیشگویی ظهور یاد می شود، مورد توجه فرقه ها و گروه های انحرافی بوده است. این گروه ها ضمن سعی در تطبیق روایات بر مدعای خویش از جایگاه روایات در منظومه فکری مسلمانان در جذب توده‌های مردم و اقناع فرقه ای از روایات نهایت بهره را برده اند. «روایت مفضل بن عمر» از جمله روایاتی است که برای بشارت ظهور علی-محمد باب به عنوان موعود دین اسلام و خاتمه بخش این دین معرفی شده است. این نوشتار با روش توصیفی ـ تحلیلی این ادعا را بررسی کرده است. با بررسی محتوایی و سندی این روایت و ضعف آشکار آن و عدم شایستگی در اثبات امر امامت و بررسی نقل های متعدد آن، بطلان ادعای بهائیت، مبتنی بر این روایت روشن گردیده و برخی از شاخصه ها و ترفندهای بهائیت در تمسک به این روایت از جمله تحریف واقعیات، عوام فریبی و بهره گیری از نصوص متشابه مبرهن می‌شود.

 بهائیت در ایران :  با پیروزی انقلاب اسلامی 1357 در ایران، تشکیلات بزرگ‌ترین ضربه را به پیکره‌ی نظام‌سلطه و دست‌پرورده‌ی آنان (فرقه‌ی جاسوس‌پرور بهائیت)،[1] وارد آمد . فرقه ای که در نظام پهلوی خصوصا پهلوی دوم به فرصتی طلائی برای بست و گسترش اعتقادات و بنیه اقتصادی بدست آورده بود به یکباره خود را در مقابل توده‌های عظیم ملّت ایران ناتوان و محکوم دید لذا  به شانتاژ و مظلوم‌نمایی روی آورد.[2]

 بهائیت در ایران :  بهائیان مدعی‌اند بنابه دستور جناب حسینعلی نوری، ملزم به رعایت ادب بوده و از هرگونه توهین و ناسزا، حتی در حق دشمنان خود، منع شده‌اند. از این‌رو ابوالفضل گلپایگانی (از مبلّغان مشهور بهائی) مدعی می‌شود: «بر حسب فرمان جناب بهاء ، این طایفه (بهائیان)، در حق اَحدی بَد نمی‌گویند، حتی در حق اَعدای خویش؛ چه که سَبّ و لَعن و زشت‌گویی، حرام قطعی است، تا چه رسد به (سبّ و لعن) بزرگان شیعه که در جلالت قدر و علوّ ایشان، شبهه‌ای نیست...».[1]