بهائیت در ایران : از صفات نهادینه و بارز بهائیت دورویی و تناقض رفتاری است که در همان ابتدایی‌ترین تعالیم آنان که تحت عنوان “اصول دوازده‌گانه‌ی بهائی” مورد تفاخر بهائیان است، وجود داشته و در رفتار بقیه‌ی عوامل تشکیلات بروز می‌یابد. یکی از مصادیق بارز این تضاد، در “اصل برابری زن و مرد” مشخصاً به چشم می‌خورد. از عنوان غیرمنطقی و ناعادلانه‌ی‌‌ این اصل که بگذریم، عملکرد تشکیلات، خود صحتی است بر کذب بودن این ادعا.

کوتاه و خواندنی

بهائیت در ایران : همانطور که میدانیم  بهائیت فرقه‌ای منشعب از بابی‌گری است که در قرن 19 میلادی شکل گرفت.[1] بنیان‌گذار بابیت، علی محمد شیرازی ملقب به باب، با طرح ادعاهایی نظیر بابیت و مهدویت، عدّه‌ای ساده‌لوح را به دور خود جمع کرد (هرچند که در مناظرات خود با علما، از پس اثبات آن‌ها بر نیامد). در تناقض با پیش بینیهای علی محمد باب که ظهور موعود بعد از خود را به بیش از 1000 سال دیگر وعده داده بود حسینعلی نوری  بعد از گذشت کمتر از 14 سال از تاریخ اعدام باب در سال 1280 قمری خود را موعود علی‌محمد شیرازی معرفی و ادعاهایی از قبیل پیامبری و خدایی برای خود مطرح ساخت و آیین بهائی را تأسیس نمود.

بهائیت در ایران :  یکی از مهمترین تعالیم دوازده‌گانه‌ی بهائیت، تعلیم «تحرّی حقیقت و ترک تقالید» است. بهائیان معتقدند که هر فردی که به بلوغ رسید باید تفحص کند و جویای حقیقت باشد. قطعاً تحرّی حقیقت، فطری، منطقی و عقلانی است؛ تقلید کورکورانه نیز عملی ناشایست و غیر عاقلانه است. اما همانطور که قبلا بررسی شد، این تعلیم، منحصر به بهائیت نیست.[1]