بهائیت در ایران برداشت شده از پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب: مکتب اخباری‌گری، که در زمان صفویه توسط محمد امین استرآبادی بنا نهاده شد، معتقد است که در استنباط احکام نیازی به عقل و اجماع نداریم و تنها از طریق کتاب و سنت باید به احکام دست یافت. این مکتب تأمل و تفکر در آیات و روایات را هم جایز نمی‌داند و روش‏های اجتهادی و اصولی را، که برای استنباط احکام شرعی به وسيله‌ی ادله‌ی تفصيلی تهيه شده است، نمي‏‌پسندند. این جریان با آن‌که در ابتدای کار  یک اختلاف نظر علمی بین فقها و دانشمندان شیعه بود، اما در سال‌های بعد منجر به پدید آمدن گروهی گردید که با ضمیمه کردن توهمات خویش به آن تفکرات، فرقه‌ای را بنا نهادند که پایه‌گذار فِرَق ضاله‌ی بابیت و بهائیت گردید.

 بهائیت در ایران برداشت شده از پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب: مهم‌ترین مسأله برای اثبات ادعای نبوت بهاءالله، خدشه وارد کردن به مسأله‌ی خاتمیت است و اینکه پیامبر گرامی اسلام (صلی ‌الله ‌علیه ‌و ‌آله) آخرین فرستاده خدا نبوده است. سيد کاظم رشتي که به قول مورخين و نويسندگان بهائی، استاد علی محمد شیرازی و به گفته خود علی محمد شیرازی، مبشر او است، در ابتدای کتاب مجموعة الرسائل خویش، در ضمن وصيت خود می‌گويد: «و سپس امام دوازدهم حضرت حجت بن ‏الحسن که هادی و قائم منتظر است و خداوند به وجود او روی زمين را از عدل پر می‌کند، بعد از غلبه‏ جور و ظلم و آن حضرت زنده است و نخواهد مرد تا هنگامی که جبت و طاغوت را از ميان بردارد و شهادت می‌دهم که شريعت اسلام تا روز حساب باقی خواهد بود.»[1]

 بهائیت در ایران :  در یکی از برنامه‌های شبکه‌ی تلویزیونی آئین بهائی، که با عنوان «ایمان غیر متکی به استدلال، دلیل ارتداد» برگزار شده بود، با بررسی میزان بالای تعصب میان پیروان ادیان الهی در برخورد ایشان با ایدئولوژی مخالف خود، سعی در به نمایش درآوردن چهره‌ای «حقیقت جو» از فرقه‌ی بهائی شد.