کوتاه خواندنی :

بهائیت در ایران : علی‌محمد شیرازی پیشوای مسلک بابیت و بهائیت، بارها به پوچی و هیچی آثارش در مقابل آموزه‌های اهل‌بیت (علیهم السلام) اعتراف کرده است. اما در همین حال، وی در اظهاراتی کاملاً متناقض، نوشته‌جات سرتاپا غلط خود را بالاتر از کتاب آسمانی قرآن می‌دانست. با این حال می‌توان این پیشوای بابیت و بهائیت را مصداق بارز شخصی سودازده و دوقطبی دانست.

بهائیت در ایران : علی‌محمد شیرازی که خود را ناسخ اسلام می‌دانست، نوشته‌جاتش را به عنوان تنها معجزه و دلیل حقانیتش معرفی می‌نمود؛ همچنان که مدعی بود: «مَن استدلَ بِغیر کتاب الله و آیات البَیان و عَجزَ الکل عَن الإتیان بِمثلِها فَلا دَلیلَ لَهُ و مَن یروی معجزةً بِغَیرها فَلا حُجةَ لَه... [1]؛ هرکس به غیر از کتاب خدا و آیات بیان که همه از آوردن آن ناتوان‌اند استدلال کند، دلیلی برایش وجود ندارد و هرکس معجزه‌ای غیر از آیات بیان (برای من) قائل شود، حجتی ندارد. به غیر از آیات به چیزی استدلال نکنید؛ پس هرکس که به آیات استدلال نمی‌کند، دانشی ندارد».

پژوهشی در تبار و خاندان میرزا علی محمد شیرازی (باب)

بازنشر اسفند 96

نوشته ای از عبدالله شهبازی 
خاندان مادری باب

بابیان درباره خاندان پدری باب، جز انتساب به سیادت، سخن نمی‌گویند. معلوم است که مهم نبودند و در زندگی باب اثر نداشتند. به هر روی، درباره آن‌ها چیز زیادی نمی‌دانیم. پدر باب، میرزا محمدرضا بزاز شیرازی، که حرفه‌اش بزازی (پارچه‌فروشی) بود، زمانی که باب 9 ساله بود درگذشت و دایی دومش، میرزا سید علی، سرپرستی باب و مادرش را به عهده گرفت. [23]