علي مومن دوست

هر چند بهائيت داراي ريشه هاي عميق در بين مردم نبود و طرفداران زيادي را هم در ميان شيعيان به دست نياورده بود اما فعاليت هاي سران اين فرقه و حمايت هاي خارجي عاملي بود كه باعث شد كه اين فرقه به حيات خود ادامه دهد و در زمان پهلوي  جريان بهايت به خاطر تسامح رژيم بيش از پيش پايه هاي خود را در ايران محكم كند و رژيم به آنها اجازه داد تا ((محافل)) بيت العدل هاي خود را داير سازند و البته حمايت هاي خود رژيم هم به خاطر توصيه هايي بود كه از سوي انگليسي ها انجام ميشود لذا اين فرقه در آن زمان از دو كانال خارج و داخل مورد حمايت قرار مي گرفت و همين مساله باعث شده بود كه اين فرقه گستاخي را از حد بگذراند و دست به اقدامات مختلفي در برخي مناطق كه نفوذي در آنجاها داشت بزنند

اشاره:

انديشه هاي بابيت و بهائيت از جمله فرقه هاي مذهبي هستند كه توسط استعمارگران در جهت ايجاد انحراف در انديشه هاي اصيل و ناب اسلامي و مبارزه با نهاد مرجعيت و روحانيت كه همواره سرستيز با استيلا و سلطه بيگانگان و اجانب بر سرزمين، مقدرات و سرنوشت مسلمين در جامعه اسلامي ايران داشته اند، به وجود آمده اند.

انديشه ها و عملكرد پيروان فرقعه هاي بابيت و بهائيت برخلاف ادعاها و ظاهرسازي هاي حق به جانب و هياهوهاي تبليغاتي گوناگون از آغاز تا به امروز همواره در جهت حدمت به استعمارگران براي نيل به اهداف شوم و شيطاني شان، در جوامع اسلامي به ويژه جامعه  ايراني بوده است. اسناد و شواهد تاريخي و غيراقبل ترديد بي شماري دال بر اين حقيقت وجود دارد.

البته يكي از رسالت ها و وظايف اساسي نهادها و سازمان هايي كه به گونه اي به اين اسناد و مدارك دسترسي دارند همين است كه اين قبيل اسناد و شواهد را براي تنوير افكار عمومي و خنثي  ساختن تبليغات پرهياهو و ظاهرسازي ها و جعل واقعيات توسط اين قبيل جريانات سياسي و فرقه هاي شبه مذهبي وابسته چاپ و منتشر سازند.

تاليف و انتشار اين اثر، تلاشي است در جهت افشاي ماهيت ضد ديني و ضد ملي فرقه شبه مذهبي و در عين حال شديدا ساسي و صد البته استعماري بهائيت در ايران. دفتر پژوهش هاي موسسه كيهان صميمانه از همكاري پژوهشگران و انديشمندان آگاه و متهعد جخت ارائه پيشنهادات سازنده انجام و تاليف و تكميل پژوهش هايي از اين دست استقبال مي نمايد.

روابط گروههاو رهبران بهائيت با دولت جديدالتاسيس اسرائيل يکي از خصوصيات ويژه اين تشکيلات و عوامل اختلاف و انشعاب رهبران آن را تشکيل مي دهد.

از حدود يکصدوشصت سال پيش که با ظهور ميرزا علي محمد باب، بابيگري در ايران آغاز شد و تا مدتها پس از آن که باب معدوم شد و گروههي دوگانه "ازلي" و " بهائي" در ايران تشکيل يافت، ايران مرکز اصلي و به اصطلاح کعبه آمال بهائيان بود. اما پس از تار و مار شدن بهائيان در ايران و تبعيد و فرار رهبران آن به بغداد و استانبول و سرانجام به جزيره قبرس( ميرزا يحيي صبح ازل) و گريختن پيروان ميرزاحسينعلي بها به عکا، اين کعبه آمال تغيير جهت داد. از آن پس حتي نام و عناوين رهبران بهائيت که تا امروز با ميرزا و سيد آغاز مي شد به "افندي" که عنوان عثماني بود تغيير شکل داد و مي توان گفت مرکز ثقل بهائيت بري هميشه از ايران بريده شد و به ماورا مرزهي آن کشيده و تا زماني که با مرگ چهارمين پيشوي بهائيان تشتت و تفرقه به حد نهائي خود نرسيده بود، ايران مرکزي فراموش شده، به شمار مي رفت.