بهائیت در ایران : در آستانه 39 سالگی پیروزی انقلاب اسلامی ایران بر رژیم دیکتاتور پهلوی هستیم . به همین مناسبت سعی خواهیم کرد در این ایام مطالبی با موضوعات مرتبط با رژیم پهلوی و بهائیت را در پایگاه درج نمائیم آنچه مسلم است پیوند و همکاری‌ بهائیت‌ با رژیم‌ پهلوی‌ ـ که‌ تاریخ‌، آن‌ را به‌ دو ویژگی‌ «فساد» و «وابستگی» می‌شناسد ـ از واقعیات‌ آشکار‌ تاریخ‌ است. این‌ همکاری‌ و تعامل، که‌ به‌ نحو «فزاینده» تا آخرین‌ لحظات‌ عمر آن‌ رژیم‌ ادامه‌ داشت، سابقه‌ای‌ حتی‌ بیش‌ از عمر سلطنت‌ پهلوی‌ داشت‌ و به‌ سالها پیش‌ از کودتای‌ ۱۲۹۹ می‌رسید.

بهائیت در ایران : نظریه‌پردازان فرقه‌ی بهائیت ، در راستای توجیه عدم ختم نبوت بوسیله‌ی پیامبر اسلام و ادعای نبوت علی‌محمد باب، عقیده‌ی شیعیان به موضوع امامت (با این ویژگی که نباید صاحب شریعت باشد و تنها در راه ترویج و اجرای آیات قرآن و فرائض اسلامی بکوشد) را مانعی بزرگ بر سر راه ادعای پیامبری پیشوایان خود دیدند.[1] از این‌رو اعتقاد شیعیان به موضوع امامت (و امامی که صاحب شریعت نیست) را زیر سؤال برده و مدعی می‌شوند که در قرآن کریم؛ به کتاب الهی [هود/17] و پیامبر صاحب شریعت [بقره/124] نیز «امام» اطلاق شده است. لذا بهائیان از این گفته‌های خود این‌گونه نتیجه می‌گیرند: «قرآن مجید پیغمبر مستقل را امام خواند پس چگونه می‌گویند امام نمی‌تواند کتاب داشته باشد... پس معلوم شد امام می‌تواند کتاب داشته باشد و تشریع شریعت جدید نماید. زیرا (امام) به پیغمبران نیز اطلاق گردید».[2]

کوتاه خواندنی

بهائیت در ایران : مبلّغان بهائی با تأویل ( تفسیر برخلاف ) برخی روایات مهدویت، تلاش دارند تا سندی برای اثبات قائمیت علی‌محمدباب بیابند. لذا روایاتی که ظهور حضرت عیسی (علیه السلام) را به همراه حضرت مهدی (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) معرفی می‌کند، را بر حسینعلی نوری تطبیق می‌دهند (1). این در حالیست که هیچ‌کدام از مضامین روایت بر حسینعلی نوری و علی‌محمدباب قابل تطبیق نیست.